دنگ ... , د نگ ...
ساعت گیج زمان در شب عمر
می زند پی در پی زنگ .
زهر این فکر که این دم گذر است
می شود نقش به دیوار رگ هستی من .
لحظه ام پر شده از لذ ت
یا به زنگار غمی آلوده است .
لیک چون باید این دم گذرد ,
پس اگر می گریم
گریه ام بی ثمر است .
و اگر می خندم
خنده ام بیهوده است .
دنگ ... , د نگ ...
لحظه ها می گذرد .
آنچه بگذشت , نمی آید باز .
قصه ای هست که هرگز د یگر
نتوان شد آغاز .
مثل این است که یک پرسش بی پاسخ
بر لب سرد زمان ماسیده است .
تند بر می خیزم
تا به دیوار همین لحظه که در آن همه چیز
رنگ لذت دارد , آویزم ,
آنچه می ماند از این جهد به جای :
خنده لحظۀ پنهان شده از چشمانم .
و آنچه بر پیکر او می ماند :
نقش انگشتانم .
دنگ ...
فرصتی از کف رفت .
قصه ای گشت تمام .
لحظه باید پی لحظه گذرد
تا که جان گیرد در فکر دوام ,
این دوامی که درون رگ من ریخته زهر ,
وارهانیده از اندیشه من رشته حال
وز رهی دور و دراز
داده پیوند با فکر زوال .
پرده ای می گذرد ,
پرده ای می آید :
می رود نقش پی نقش دگر ,
رنگ می لغزد بر رنگ .
ساعت گیج زمان در شب عمر
می زند پی در پی زنگ :
دنگ ... , د نگ ...
دنگ ...
طرف ما شب نیست
صدا با سکوت آشتی نمی کند
کلمات انتظار می کشند
من با تو تنها نیستم
هیچ کس با هیچ کس تنها نیست
شب از ستاره ها تنها تر است ...
طرف ما شب نیست
چخماق ها کنار فیتیله ها بی طاقتند
خشم کوچه در مشت تست
در لبان تو
شعر روشن صیقل می خورد
من تو را دوست می دارم وشب از ظلمت خود وحشت می کند.
مرغی از اقصای ظلمت پر گرفت
شب , چرائی گفت و خواب از سر گرفت .
مرغ , وائی کرد , پر بگشود و بست
راه شب نشناخت در ظلمت نشست .
من همان مرغم , به ظلمت باژگون , نغمه اش وای , آبخوردش جوی خون .
دانه اش در دام تزویر فلک , لانه بر گهواره جنبان شک .
لانه می جنبد وز او ارکان مرغ , ژیغ ژیغش می خراشد جان مرغ .
ای خدا !
گر شک نبودی در میان کی چنین تاریک بود این خاندان ؟
گرنه تن زندان تردید آمدی , شب پر از فانوس خورشید آمدی .
من همان مرغم که وای آواز او , سوز مایوسان همه از ساز او
او ز شب در وای و شب دلشاد از اوست
شب , خوش از مرغی که در فریاد اوست , گاه بالی می زند در قعر آن
گاه وائی می کشد از سوز جان .
خود اگر شب سرخوش از وایش نبود , لاجرم این بند بر پایش نبود .
وای گر تابد به زندانبان ریش , آفتاب عشقی از محبوس خویش !
من همان مرغم , نه افزونم نه کم .
قایقی سرکشته بر دریای غم :
گر امیدم پیش راند یک نفس , روح دریایم کشاند باز پس .
کر امیدم وانهد با خویش تن , مدفن دریای بی پایان و , من !
ور نه خود بازم نهد دریای پیر گو بیا ,
امید ! پاروئی بگیر !
خود نه ا امید رستم نی ز غم ,
وین میان خوش دست و پائی می زنم .
من همان مرغ که پر بگشود و بست , ره ز شب نشناخت , در ظلمت نشست .
نه غم جان است و نه پروای نام , می زند وائی به ظلمت , والسلام .
در فراسوی مرزهای تنت تو را
دوست می دارم .
آینه ها وشب پره های مشتاق را به من بده
روشنی وشراب را
آسمان بلند وکمان گشاده پل
پرنده و قوس و قزح را به من بده
و راهِ آخرین را
در پردئی که می زنی مکرر کن .
در فراسوی مرز های تنم تو را
دوست می دارم .
در آن دور دست بعید
که رسالتِ اندام ها پایان می پذیرد
وشعله وشورِ تپش ها و خواهش ها
فرو می نشیند
وهر معنا قالبِ لفظ را وا می گذارد
چنان چون روحی
که جسد را در پایان سفر ,
تا به هجوم کرکس های پایانش وانهد...
در فراسوی عشع تو را
دوست می دارم ,
در فراسوی پرده و رنگ
در فراسوی پیکر های مان
بامن وعده دیداری بده .