شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

منزلی در دوردست . . .

منزلی در دوردستی هست بی شک هر مسافر را


                              اینچنین دانسته بودم، وین چنین دانم


                لیک


                ای ندانم چون و چند! ای دور


                           تو بسا کاراسته باشی به آیینی که دلخواه ست


    دانم این که بایدم سوی تو آمد، لیک


               کاش این را نیز می‌دانستم، ای نشناخته منزل


                                            که از این بیغوله تا آنجا کدامین راه


                                                              یا کدام است آن که بیراه ست


ای برایم، نه برایم ساخته منزل


                 نیز می‌دانستم این را، کاش


                    که به سوی تو چه ها می‌بایدم آورد


دانم ای دور عزیز!‌ این نیک می‌دانی


           من پیاده‌ی ناتوان تو دور و دیگر وقت بیگاه ست


کاش می‌دانستم این را نیز


           که برای من تو در آنجا چه ها داری


                       گاه کز شور و طرب خاطر شود سرشار


می‌توانم دید


     از حریفان نازنینی که تواند جام زد بر جام


                    تا از آن شادی به او سهمی توان بخشید؟


شب که می آید چراغی هست؟


        من نمی گویم بهاران، شاخه ای گل در یکی گلدان


              یا چو ابر اندهان بارید، دل شد تیره و لبریز


                             ز آشنایی غمگسار آنجا سراغی هست؟



اخوان

قصه ای از شب

شب است


     شبی آرام و باران خورده و تاریک


               کنار شھر بی غم ، خفته غمگین ، کلبه ای مھجور


فغانھای سگی ولگرد می آید به گوش از دور


                               به کرداری


                                      که گویی می شود نزدیک


درون کومه ای کز سقف پیرش می تراود گاه و بیگه


                                                           قطره ھایی زرد


زنی با کودکش خوابیده در آرامشی دلخواه


                             دود بر چھره ی او گاه لبخندی


                                        که گوید داستان از باغ رؤیای خوش آیندی


نشسته شوھرش بیدار ، می گوید به خود در ساکت پر درد


                                   گذشت امروز ، فردا


                                                         را چه باید کرد ؟


کنار دخمه ی غمگین


سگی با استخوانی خشک سرگرم است


دو عابر در سکوت کوچه می گویند و می خندند


                     دل و سرشان به می ، یا گرمی انگیزی دگر گرم است...


شب است


شبی بیرحم و روح آسوده ، اما با سحر نزدیک


نمی گرید دگر در دخمه ، سقف پیر


               و لیکن چون شکست استخوانی


                                                          خشک


                                      به دندان سگی بیمار و از جان سیر


زنی در خواب می گرید


           نشسته شوھرش بیدار


                     خیالش خسته ، چشمش تار . . .



اخوان ثالث

سبز

با تو دیشب تا کجا رفتم


تا خدا وانسوی صحرای خدا رفتم


من نمی گویم ملایک بال در بالم شنا کردند


                   من نمی گویم که باران طلا آمد


                                لیک ای عطر سبز سایه پرورده


                                               ای پری که باد می بردت


                                                      از چمنزار حریر پر گل پرده


تا حریم سایه های سبز


              تا بهار سبزه های عطر


             تا دیاری که غریبیهایش می آمد به چشم آشنا ، رفتم


پا به پای تو که می بردی مرا با خویش


                     همچنان کز خویش و بی خویشی


         در رکاب تو که می رفتی


                              هم عنان با نور


               در مجلل هودج سر و سرود و هوش و حیرانی


                                                       سوی اقصامرزهای دور


تو قصیل اسب بی آرام من ، تو چتر طاووس نر مستم


تو گرامیتر تعلق ،‌ زمردین زنجیر زهر مهربان من


              پا به پای تو


                   تا تجرد تا رها رفتم


غرفه های خاطرم پر چشمک نور و نوازشها


موجساران زیر پایم رامتر پل بود


شکرها بود و شکایتها


رازها بود و تأمل بود


با همه سنگینی بودن


و سبکبالی بخشودن


تا ترازویی که یک سال بود در آفاق عدل او

 

                                          عزت و عزل و عزا رفتم


چند و چونها در دلم مردند


که به سوی بی چرا رفتم


شکر پر اشکم نثارت باد


خانه ات آباد ای ویرانی سبز عزیز من


ای زبرجد گون نگین ،‌ خاتمت بازیچه ی هر باد


                      تا کجا بردی مرا دیشب


                                       با تو دیشب تا کجا رفتم !؟


اخوان ثالث


زمستان

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت ،


                                  سرها در گریبان است .


کسی سر بر نیارد کرد


              پاسخ گفتن و دیدار یاران را .


نگه جز پیش پا را دید ، نتواند ،


                       که ره تاریک و لغزان است .


وگر دست ِ محبت سوی کس یاری ،


             به اکراه آورد دست از بغل بیرون ؛


                          که سرما سخت سوزان است .


نفس ، کز گرمگاه سینه می آید برون ،

 

                                         ابری شود تاریک


                        چو دیوار ایستد در پیش چشمانت .


نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم


                             ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟


 مسیحای جوانمردم !


             ای ترسای پیر ِ پیرهن چرکین !


 هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی... 


     دمت گرم و سرت خوش باد !


         سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای!


  منم من ،


       میهمان هر شبت ، لولی وَش مغموم .


  منم من ،

 

         سنگ تیپاخورده ی رنجور .


   منم ،


         دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور .


نه از رومم ،

      نه از زنگم ،


            همان بیرنگ بیرنگم .


                     بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم .


حریفا !


    میزبانا !


        میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد .


 تگرگی نیست ، مرگی نیست .


          صدایی گر شنیدی ،


                     صحبت سرما و دندان است .


من امشب آمدستم وام بگزارم.


           حسابت را کنار جام بگذارم .


چه می گویی که بیگه شد ،


                              سحر شد ،


                                    بامداد آمد ؟


فریبت می دهد ،


          بر آسمان این سرخی ِ بعد از سحرگه نیست .


          حریفا !


               گوش سرما برده است این ،


                      یادگار سیلی ِ سرد ِ زمستان است .


و قندیل سپهر تنگ میدان ،


                            مرده یا زنده .


به تابوت ستبر ظلمت نه توی ِ مرگ اندود ، پنهان است .


حریفا !


           رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است .


سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت .


    هوا دلگیر ،


        درها بسته ،


            سرها در گریبان ،


                       دستها پنهان ،


                                   نفسها ابر ،


                                     دلها خسته و غمگین ،


                                     درختان اسکلتهای بلور آجین .


           زمین دلمرده ،


                  سقفِ آسمان کوتاه ،


                          غبار آلوده مهر و ماه ،


                                                 زمستان است .


اخوان ثالث



فریاد

خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی جانسوز  


                               هر طرف می سوزد این آتش  


پرده ها و فرشها را ، تارشان با پود  


                 من به هر سو می دوم گریان  


                                          در لهیب آتش پر دود 
 

        وز میان خنده هایم تلخ  


               و خروش گریه ام ناشاد 
 

                     از دورن خسته ی سوزان 
 

 می کنم فریاد ،  

 

                 ای فریاد ! 

  

                                 ای فریاد ...
 

خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی بی رحم  


                           همچنان می سوزد این آتش  


 نقشهایی را که من بستم به خون دل 
 

                            بر سر و چشم در و دیوار 
 

                                       در شب رسوای بی ساحل  


وای بر من ، سوزد و سوزد  


         غنچه هایی را که پروردم به دشواری  


                در دهان گود گلدانها 
 

                      روزهای سخت بیماری 
 

                              از فراز بام هاشان ، شاد 
 

دشمنانم موذیانه خنده های فتح شان بر لب 
 

                       بر من آتش به جان ناظر  


                                    در پناه این مشبک شب 

 
       من به هر سو می دوم ،گریان ازین بیداد  


 می کنم فریاد ، 

  

                ای فریاد !  

 

                             ای فریاد ... 


 وای بر من ، همچنان می سوزد این آتش 

 
        آنچه دارم یادگار و دفتر و دیوان 
 

                           و آنچه دارد منظر و ایوان  


                                       من به دستان پر از تاول 
 

        این طرف را می کنم خاموش
 

                          وز لهیب آن روم از هوش
 

                      ز آن دگر سو شعله برخیزد ، به گردش دود  


 تا سحرگاهان ، که می داند که بود من شود نابود  


         خفته اند این مهربان همسایگانم شاد در بستر  


                                صبح از من مانده بر جا مشت خاکستر  


          وای ، آیا هیچ سر بر می کنند از خواب  


                            مهربان همسایگانم از پی امداد ؟ 


    سوزدم این آتش بیدادگر بنیاد 
 

       می کنم فریاد ، 

  

                          ای فریاد !  

                                      ای فریاد ...
 

مهدی اخوان ثالث