جواب زیبای فروغ فرخزاد به شعر (خانه کوچک ما) حمید مصدق

من به تو خندیدم

     چونکه می دانستم

           تو به چه دلهره از باغچه همسایه

                                                سیب را دزدیدی!

پدرم از پی تو تند دوید.

       و نمی دانستی که

              باغبان باغچه همسایه

                             پدر پیر من است!!

من به تو خندیدم

       تا که با خنده خود

            پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم

بغض چشمان تو لیک،

         لرزه انداخت به دستان من و

                سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک!

دل من گفت برو

    چون نمی خواست به خاطر بسپارد

                                        گریه تلخ تو را...

و من رفتم و هنوز

            سالها هست که در ذهن من آرام ،

                                                              آرام...

حیرت و بغض نگاه تو تکرار کنان

                                  می دهد آزارم

                       و من اندیشه کنان غرق این پندارم  

که چه میشد اگر باغچه ی خانه ی ما سیب نداشت . . .

فروغ

با کدام دست ؟

خواب خواب خواب

             او غنوده است

                 روی ماسه های گرم

                                  زیر نور تند آفتاب

از میان پلک های نیمه باز

                 خسته دل نگاه می کند

جویبار گیسوان خیس من

             روی سینه اش روان شده

بوی بومی تنش

         در تنم وزان شده

خسته دل نگاه می کند

                 آسمان به روی صورتش خمیده است

دست او میان ماسه های داغ

                با شکسته دانه هایی از صدف

                                  یک خط سپید بی نشان کشیده است

         دوست دارمش...

            مثل دانه ای که نور را

                  مثل مزرعی که باد را

                      مثل زورقی که موج را

                             یا پرنده ای که اوج را

          دوست دارمش...

 از میان پلک های نیمه باز

           خسته دل نگاه می کنم

 کاش با همین سکوت و با همین صفا

            در میان بازوان من

                    خاک می شدی

                          با همین سکوت و با همین صفا...

در میان بازوان من

           زیر سایبان گیسوان من

                   لحظه ای که می مکد لبان تو 

                         سرزمین تشنه ی تن جوان من

 چون لطیف بارشی

               یا مه نوازشی

                      کاش خاک می شدی...

                                کاش خاک می شدی...

    تا دگر تنی

     در هجوم روزهای دور

             از تن تو رنگ و بو نمی گرفت

                               با تن تو خو نمی گرفت

    تا دگر زنی

       در نشیب سینه ات نمی غنود

                     سوی خانه ات نمی غنود

                         نغمه ی دل تو را نمی شنود

از میان پلک های نیمه باز

       خسته دل نگاه می کنم

              مثل موج ها تو از کنار من

                                      دور می شوی...

                                              باز دور می شوی...

    روی خط سربی افق

             یک شیار نور میشوی

 با چه می توان

      عشق را به بند جاودان کشید؟

                        با کدام بوسه با کدام لب؟

                             در کدام لحظه در کدام شب؟

مثل من که نیست می شوم...

                                    مثل روزها...

                                        مثل فصل ها...

                                            مثل آشیانه ها...

                مثل برف روی بام خانه ها...

او هم عاقبت

   در میان سایه ها غبار می شود

                              مثل عکس کهنه ای

                                         تار تار تار می شود

با کدام بال می توان

     از زوال روزها و سوزها گریخت!

با کدام اشک می توان

     پرده بر نگاه خیره ی زمان کشید؟

با کدام دست می توان

      عشق را به بند جاودان کشید؟

با کدام دست؟...

                         خواب خواب خواب

                                     او غنوده است

                                    روی ماسه های گرم

                                                 زیر نور تند آفتاب...

فروغ