شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

شبگیر

مرغی از اقصای ظلمت پر گرفت

 

شب , چرائی گفت و خواب از سر گرفت .

 

مرغ , وائی کرد , پر بگشود و بست

 

راه شب نشناخت در ظلمت نشست .

 

من همان مرغم , به ظلمت باژگون , نغمه اش وای , آبخوردش جوی خون .

 

دانه اش در دام تزویر فلک , لانه بر گهواره جنبان شک .

 

لانه می جنبد وز او ارکان مرغ , ژیغ ژیغش می خراشد جان مرغ .

 

ای خدا !

گر شک نبودی در میان کی چنین تاریک بود این خاندان ؟

 

گرنه تن زندان تردید آمدی , شب پر از فانوس خورشید آمدی .

 

من همان مرغم که وای آواز او , سوز مایوسان همه از ساز او

 

او ز شب در وای و شب دلشاد از اوست

 

شب , خوش از مرغی که در فریاد اوست , گاه بالی  می زند در قعر آن

                                                                  گاه وائی می کشد از سوز جان .

 

خود اگر شب سرخوش از وایش نبود , لاجرم این بند بر پایش نبود .

 

وای گر تابد به زندانبان  ریش , آفتاب عشقی از محبوس خویش !

 

من همان مرغم , نه افزونم نه کم .

 

قایقی سرکشته بر دریای غم :

 

گر امیدم پیش راند یک نفس , روح دریایم کشاند باز پس .

 

کر امیدم وانهد با خویش تن , مدفن دریای بی پایان و , من !

 

ور نه خود بازم نهد دریای پیر گو بیا ,

                                                       امید ! پاروئی بگیر !  

 

خود نه ا امید رستم نی ز غم  ,

                                        

                                          وین میان خوش دست و پائی می زنم .

 

من همان مرغ که پر بگشود و بست , ره ز شب نشناخت , در ظلمت نشست .

 

نه غم جان است و نه پروای نام , می زند وائی به ظلمت , والسلام .  

میعاد

در فراسوی مرزهای تنت تو را

                                          دوست می دارم .

 

آینه ها وشب پره های مشتاق را به من بده

 

روشنی وشراب را

 

آسمان بلند وکمان گشاده پل

 

پرنده و قوس و قزح را به من بده

 

                                        و راهِ آخرین را

 

در پردئی که می زنی مکرر کن .

 

در فراسوی مرز های تنم تو را

                                      دوست می دارم .

 

در آن دور دست بعید

 

که رسالتِ اندام ها پایان می پذیرد

 

وشعله وشورِ تپش ها و خواهش ها

                                               فرو می نشیند

 

وهر معنا قالبِ لفظ را وا می گذارد

 

چنان چون روحی

                     که جسد را در پایان سفر ,

 

تا به هجوم کرکس های پایانش وانهد...

 

در فراسوی عشع تو را

                         دوست می دارم ,   

                                             در فراسوی پرده و رنگ  

 

در فراسوی پیکر های مان

 

بامن وعده دیداری بده .

جز عشق

جز عشق جنون آسا

 

هر چیز این جهان شما جنون آساست

 

جز عشق به کسی

 

که من دوست می دارم.

 

        چگونه لعنت ها از تقدیس ها

    

لذت انگیز تر افتاده است !

 

چگونه مرگ شادی بخش تر از زندگی است !

 

        چگونه گرسنگی را

 

       گرم تر از نان شما می باید پذیرفت !

 

لعنت به شما , که جز عشق جنون آسا

 

همه چیز این جهان شما جنون آساست !

شبانه

شب که جوی نقره مهتاب

 

بیکران دشت را دریاچه می سازد ,

 

من شراع زورق اندیشه ام را می گشایم در مسیر باد

 

شب که آوایی نمی آید

 

از درون خامش نیزار های آبگیر ژرف ,

 

من امید روشنم را همچو تیغ آفتابی می سرایم شاد .

 

شب که می خواند کسی نومید

 

من ز راه دور دارم چشم

 

با لب سوزان خورشیدی که بام خانه همسایه را گرم می بوسد

 

شب که می ماسد غمی در باغ

  

    من ز راه گوش می پایم

       

         سرفه های مرگ را در ناله زنجیر دستانم که می پوسد .

 

بانوی باران

آنگاه بانوی پر غرور عشق خود را دیدم

در آستانه پر نیلوفر ٬

که به آسمان بارانی می اندیشید

و آنگاه بانوی پر غرور عشق خود را دیدم

در آستانه پر نیلوفر باران

که پیرهنش دستخوش بادی شوخ بود

و‌ آنگاه بانوی پر غرور باران را

در آستانه نیلوفر ها

که از سفر دشوار آسمان باز می آمد .