شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

زمستان

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت ،


                                  سرها در گریبان است .


کسی سر بر نیارد کرد


              پاسخ گفتن و دیدار یاران را .


نگه جز پیش پا را دید ، نتواند ،


                       که ره تاریک و لغزان است .


وگر دست ِ محبت سوی کس یاری ،


             به اکراه آورد دست از بغل بیرون ؛


                          که سرما سخت سوزان است .


نفس ، کز گرمگاه سینه می آید برون ،

 

                                         ابری شود تاریک


                        چو دیوار ایستد در پیش چشمانت .


نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم


                             ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟


 مسیحای جوانمردم !


             ای ترسای پیر ِ پیرهن چرکین !


 هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی... 


     دمت گرم و سرت خوش باد !


         سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای!


  منم من ،


       میهمان هر شبت ، لولی وَش مغموم .


  منم من ،

 

         سنگ تیپاخورده ی رنجور .


   منم ،


         دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور .


نه از رومم ،

      نه از زنگم ،


            همان بیرنگ بیرنگم .


                     بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم .


حریفا !


    میزبانا !


        میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد .


 تگرگی نیست ، مرگی نیست .


          صدایی گر شنیدی ،


                     صحبت سرما و دندان است .


من امشب آمدستم وام بگزارم.


           حسابت را کنار جام بگذارم .


چه می گویی که بیگه شد ،


                              سحر شد ،


                                    بامداد آمد ؟


فریبت می دهد ،


          بر آسمان این سرخی ِ بعد از سحرگه نیست .


          حریفا !


               گوش سرما برده است این ،


                      یادگار سیلی ِ سرد ِ زمستان است .


و قندیل سپهر تنگ میدان ،


                            مرده یا زنده .


به تابوت ستبر ظلمت نه توی ِ مرگ اندود ، پنهان است .


حریفا !


           رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است .


سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت .


    هوا دلگیر ،


        درها بسته ،


            سرها در گریبان ،


                       دستها پنهان ،


                                   نفسها ابر ،


                                     دلها خسته و غمگین ،


                                     درختان اسکلتهای بلور آجین .


           زمین دلمرده ،


                  سقفِ آسمان کوتاه ،


                          غبار آلوده مهر و ماه ،


                                                 زمستان است .


اخوان ثالث



سوتک

نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد


  نمی خواهم بدانم


                 کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت


    ولی آنقدر مشتاقم


                    که از خاک گلویم سوتکی سازد


    گلویم سوتکی باشد


                     به دست کودکی گستاخ و بازیگوش


و او یکریز و پی در پی


دم گرم خودش را در گلویم سخت بفشارد


و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد


       بدین سان بشکند دائم سکوت مرگبارم را . . .



شریعتی


غبار لبخند

می تراوید آفتاب از بوته ها.


  دیدمش در دشت های نم زده


              مست اندوه تماشا ، یار باد،


                            مویش افشان ،

 

                                      گونه اش شبنم زده.


لاله ای دیدیم ، لبخندی به دشت


                        پرتویی در آب روشن ریخته


او صدا را در شیار باد ریخت:


                         جلوه اش با بوی خنک آمیخته


رود، تابان بود و او موج صدا:


                          خیره شد چشمان ما در رود وهم


پرده روشن بود ، او تاریک خواند:


                           طرح ها در دست دارد دود وهم


چشم من بر پیکرش افتاد ، گفت:


                            آفت پژمردگی نزدیک او


دشت: دریای تپش، آهنگ ، نور


                                سایه می زد خنده تاریک او.


سهراب