| بر درگاه ِ بلند |
||
| پیشانی ِ درد |
||
| بر آستانه می‌نهند و | ||
| باران ِ بی‌حاصل ِ اشک |
|
| بر خاک، |
|
از چارسوی ِ بسیط ِ زمین |
|
| پای‌درزنجیر و گم‌کرده‌راه می‌آیند، |
|
دو قُمری |
||
| بر کنگره‌ی سرد |
||
| دانه در دهان ِ یک‌دیگر می‌گذارند | ||
| و عشق |
||
| بر گرد ِ ایشان |
||
| حصاری دیگر است. | ||
احمد شاملو
ماه
رنگ تفسیر مس بود.
مثل اندوه تفهیم بالا می آمد.
سرو
شیهه بارز خاک بود.
کاج نزدیک
مثل انبوه فهم
صفحه ساده فصل را سایه میزد.
کوفی خشک تیغال ها خوانده می شد.
از زمین های تاریک
بوی تشکیل ادراک می آمد.
دوست
توری هوش را روی اشیا
لمس می کرد.
جمله جاری جوی را می شنید،
با خود انگار می گفت:
هیچ حرفی به این روشنی نیست.
من کنار زهاب
فکر می کردم:
امشب
راه معراج اشیا چه صاف است !
سهراب