شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

ای نزدیک !

در نهفته ترین باغ ها ، دستم میوه چید .


             و اینک 


                  شاخه نزدیک !


                           از سر انگشتم پروا مکن .


بی تابی انگشتانم شور ربایش نیست ، عطش آشنایی است .


     درخشش میوه !


                  درخشان تر .


وسوسه چیدن در فراموشی دستم پوسید .


            دورترین آب


              ریزش خود را به راهم فشاند .


پنهان ترین سنگ ، سایه اش را به پایم ریخت .


    و من 


         شاخه نزدیک !


                از آب گذشتم ، از سایه بدر رفتم .


رفتم ، غرورم را بر ستیغ عقابِ آشیان شکستم


و اینک در خمیدگی فروتنی ،


                     به پای تو مانده ام


                                خم شو ، شاخه نزدیک ! 



تا نبض خیس صبح

آه، در ایثار سطح ها چه شکوهی است !


                                     ای سرطان شریف عزلت!


                                                    سطح من ارزانی تو باد!


یک نفر آمد


      تا عضلات بهشت


              دست مرا امتداد داد


یک نفر آمد که نور صبح مذاهب


                      در وسط دگمه های پیرهنش بود


از علف خشک آیه های قدیمی


                            پنجره می بافت


مثل پریروزهای فکر، جوان بود


حنجره اش از صفاف آبی شط ها


                                     پر شده بود


یک نفر آمد کتاب های مرا برد


      روی سرم سقفی از تناسب گل ها گشید


                         عصر مرا با دریچه های مکرر وسیع کرد


میز مرا زیر معنویت باران نهاد


                              بعد، نشستیم


حرف زدیم از دقیقه های مشجر


               از کلماتی که زندگی شان ، در وسط آب می گذشت


فرصت ما زیر ابرهای مناسب


                       مثل تن گیج یک کبوتر ناگاه


                                            حجم خوشی داشت


نصفه شب بود، از تلاطم میوه


                         طرح درختان عجیب شد


رشته مرطوب خواب ما به هدر رفت


                  بعد


                        دست در آغاز جسم آب تنی کرد


                                     بعد در احشای خیس نارون باغ


                                                                        صبح شد.



سهراب سپهری

نزدیک آی

بام را برافکن ،


               و بتاب ،


                     که خرمن تیرگی اینجاست.

بشتاب ،


        درها را بشکن ،


            وهم را دو نیمه کن ،


                                    که منم


                               هسته این بار سیاه.


اندوه مرا بچین ،


            که رسیده است.


دیری است،


             که خویش را رنجانده ایم ،


                         و روزن آشتی بسته است.


مرا بدان سو بر،


            به صخره برتر من رسان ،


                                   که جدا مانده ام.


به سرچشمه "ناب" هایم بردی ،


                         نگین آرامش گم کردم ،


                                         و گریه سر دادم.


فرسوده راهم ،


            چادری کو میان شعله و با ،


                             دور از همهمه خوابستان ؟


و مبادا ترس آشفته شود ،


                   که آبشخور جاندار من است.


و مبادا غم فرو ریزد،


                   که بلند آسمانه زیبای من است.


صدا بزن ،


         تا هستی بپا خیزد ،


                         گل رنگ بازد،


                              پرنده هوای فراموشی کند.


ترا دیدم ،


        از تنگنای زمان جستم .


ترا دیدم ،


        شور عدم در من گرفت.


و بیندیش ،


         که سودایی مرگم .


         کنار تو ، زنبق سیرابم.


دوست من ،


        هستی ترس انگیز است.


به صخره من ریز،


         مرا در خود بسای ،


                 که پوشیده از خزه نامم.


بروی ،


      که تری تو ،


            چهره خواب اندود مرا خوش است.


غوغای چشم و ستاره فرو نشست،


                            بمان ، تا شنوده آسمان ها شویم.


بدر آ،


    بی خدایی مرا بیاکن،


                 محراب بی آغازم شو.


نزدیک آی،

           تا من سراسر ((من)) شوم.



سهراب سپهری

غبار لبخند

می تراوید آفتاب از بوته ها.


  دیدمش در دشت های نم زده


              مست اندوه تماشا ، یار باد،


                            مویش افشان ،

 

                                      گونه اش شبنم زده.


لاله ای دیدیم ، لبخندی به دشت


                        پرتویی در آب روشن ریخته


او صدا را در شیار باد ریخت:


                         جلوه اش با بوی خنک آمیخته


رود، تابان بود و او موج صدا:


                          خیره شد چشمان ما در رود وهم


پرده روشن بود ، او تاریک خواند:


                           طرح ها در دست دارد دود وهم


چشم من بر پیکرش افتاد ، گفت:


                            آفت پژمردگی نزدیک او


دشت: دریای تپش، آهنگ ، نور


                                سایه می زد خنده تاریک او.


سهراب


نقش

در شبی تاریک  


که صدایی با صدایی در نمی آمیخت 

 
و کسی کس را نمی دید از ره نزدیک ، 


یک نفر از صخره های کوه بالا رفت  


و به ناخن های خون آلودروی سنگی کند  

 

          نقشی را و از آن پس ندیدش هیچکس دیگر. 


شسته باران رنگ خونی را که از زخم تنش جوشید  

 

و روی صخره ها خشکید.

از میان برده است طوفان نقش هایی را  


که بجا ماند از کف پایش. 


گر نشان از هر که پرسی باز 


بر نخواهد آمد آوایش.

     آن شب  


            هیچکس از ره نمی آمد  


                   تا خبر آرد از آن رنگی که در کار شکفتن بود. 


کوه: سنگین ، سرگران ،خونسرد. 


 باد می آمد ، ولی خاموش. 


                 ابر پر می زد، ولی آرام. 


لیک آن لحظه که ناخن های دست آشنای راز 


رفت تا بر تخته سنگی کار کندن را کند آغاز ، 


    رعد غرید ، 


           کوه را لرزاند. 


برق روشن کرد 

 

       سنگی را که حک شد روی آن در لحظه ای کوتاه 


                 پیکر نقشی که باید جاودان می ماند.

امشب  


باد و باران هر دو می کوبند : 


                 باد خواهد برکند از جای سنگی را  


و باران هم  


           خواهد از آن سنگ نقشی را فرو شوید. 


                                                    هر دو می کوشند. 

 
می خروشند. 


لیک سنگ بی محابا در ستیغ کوه   


مانده برجا استوار ، انگار با زنجیر پولادین. 


سال ها آن را نفرسوده است. 


کوشش هر چیز بیهوده است. 


کوه اگر بر خویشتن پیچد، 


سنگ بر جا همچنان خونسرد می ماند 


و نمی فرساید آن نقشی که رویش کند  

 

                                   در یک فرصت باریک  


یک نفر کز صخره های کوه بالا رفت 


                                         در شبی تاریک.  

 

سهراب سپهری