شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

کیمیای عشق سبز

 هیچ کس گمان نداشت این 

 
                  کیمیای عشق را ببین 
 

                      کیمیای نور را که خاک خسته را  


                                              صبح و سبزه می کند  


کیمیا و سحر صبح را نگاه کن 
 

          جای بذر مرگ و برگ خونی خزان
 

                                  کیمیای عشق و صبح  


                                                  و سبزه آفریده است  


خنده های کودکان وباغ مدرسه 
 

                 کیمیای عشق سرخ را ببین  


                               هیچ کس گمان نداشت این . . . 

 

 

شفیعی کدکنی 

عروسک کوکی

بیش از اینها آه آری 

 
بیش از اینها می توان خاموش ماند 


می توان ساعات طولانی  


با نگاهی چون نگاه مردگانِ ثابت 

 
خیره شد در دود یک سیگار
 

خیره شد در شکل یک فنجان
 

در گلی بیرنگ بر قالی  


در خطی موهوم بر دیوار
 

می توان با پنجه های خشک 

 
پرده را یکسو کشید و دید 
 

در میان کوچه باران تند می بارد 

 
کودکی با بادبادکهای رنگینش  


ایستاده زیر یک طاقی 

 
گاری فرسوده ای میدان خالی را 
 

با شتابی پر هیاهو ترک میگوید
 

می توان بر جای باقی ماند  


 در کنار پرده ‚ اما کور ‚ اما کر 


می توان فریاد زد  

 
 با صدایی سخت کاذب سخت بیگانه  


دوست می دارم  


می توان در بازوان چیره ی یک مرد 

 
ماده ای زیبا و سالم بود  


با تنی چون سفره ی چرمین 
 

با دو پستان درشت سخت 

 
می توان دربستر یک مست ‚ یک دیوانه ‚ یک ولگرد
 

عصمت یک عشق را آلود  


می توان با زیرکی تحقیر کرد
 

هر معمای شگفتی را  


می توان به حل جدولی پرداخت 

 
می توان تنها به کشف پاسخی بی هوده دل خوش ساخت 

 
پاسخی بیهوده آری پنج یا شش حرف  


 می توان یک عمر زانو زد  


با سری افکنده در پای ضریحی سرد  


می توان در گور مجهولی خدا را دید 
 

می توان با سکه ای نا چیز ایمان یافت 
 

می توان در حجره های مسجدی پوسید
 

چون زیارتنامه خوانی پیر 
 

می توان چون صفر در تفریق و جمع و ضرب  


حاصلی پیوسته یکسان داشت 
 

می توان چشم ترا در پیله قهرش 


دکمه بیرنگ کفش کهنه ای پنداشت 
 

می توان چون آب در گودال خود خشکید 


می توان زیبایی یک لحظه را با شرم  


مثل یک عکس سیاه مضحک فوری  


در ته صندوق مخفی کرد  


می توان در قاب خالی مانده یک روز  


نقش یک محکوم یا مغلوب یا مصلوب را آویخت 
 

می توان با صورتک ها رخنه دیوار را پوشاند
 

می توان با نقشهایی پوچ تر آمیخت  


 می توان همچون عروسک های کوکی بود  


با دو چشم شیشه ای دنیای خود را دید  


می توان در جعبه ای ماهوت 


 با تنی انباشته از کاه 
 

سالها در لابلای تور و پولک خفت  


می توان با هر فشار هرزه ی دستی 
 

بی سبب فریاد کرد و گفت  


                                   آه من بسیار خوشبختم.  

 

 

فروغ فرخزاد

واحه‌یی در لحظه

به سراغ من اگر می‌آیید، 


                            پشت هیچستانم.

 پشت هیچستان جایی است. 


 پشت هیچستان رگ‌های هوا، پر قاصدهایی است 


             که خبر می‌آرند، از گل واشده دورترین بوته خاک. 


روی شن‌ها هم، نقش‌های سم اسبان سواران ظریفی است که صبح
 

                                                         به سر تپه معراج شقایق رفتند.
 

پشت هیچستان، چتر خواهش باز است: 


                          تا نسیم عطشی در بن برگی بدود، 


                                                         زنگ باران به صدا می‌آید.
 

     آدم این‌جا تنهاست 


             و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاری است.

    به سراغ من اگر می‌آیید، 


             نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد 


                                                     چینی نازک تنهایی من. 

  

سهراب سپهری