راه ، بسته
رهروان خسته ...
رهزنان
اهریمنانی ، دشنه ها در مشت
هم از پیش ، هم از پشت
با نفیری تلخ ، زیر لب ، که :
باید برد ، باید خورد ، باید کُشت!
کرکسان ، با چنگ و منقاری به خون خستگان شسته
انتظار لحظه تاراج را ، از اوج
هاله ای از هول ، پیوسته
رو به پایین می نهند آهسته آهسته ...
راه بسته ،
رهروان خسته ... !
فریدون مشیری
معشوق من
با آن تن برھنه ی بی شرم
بر ساقھای نیرومندش
چون مرگ ایستاد
خط ھای بی قرار مورب
اندامھای عاصی او را
در طرح استوارش
دنبال میکنند
معشوق من
گویی ز نسل ھای فراموش گشته است
گویی که تاتاری در انتھای چشمانش
پیوسته در کمین سواریست
گویی که بربری
در برق پر طراوت دندانھایش
مجذوب خون گرم شکاریست
معشوق من
ھمچون طبیعت
مفھوم ناگزیر صریحی دارد
او با شکست من
قانون صادقانه ی قدرت را
تایید میکند
او وحشیانه آزاد ست
مانند یک غریزه سالم
در عمق یک جزیره نامسکون
او پاک میکند
با پاره ھای خیمه مجنون
از کفش خود غبار خیابان را
معشوق من
ھمچون خداوندی ‚ در معبد نپال
گویی از ابتدای وجودش
بیگانه بوده است
او
مردیست از قرون گذشته
یاد آور اصالت زیبایی
او در فضای خود
چون بوی کودکی
پیوسته خاطرات معصومی را
بیدار میکند
او مثل یک سرود خوش عامیانه است
سرشار از خشونت و عریانی
او با خلوص دوست می دارد
ذرات زندگی را
ذرات خاک را
غمھای آدمی را
غمھای پاک را
او با خلوص دوست می دارد
یک کوچه باغ دھکده را
یک درخت را
یک ظرف بستنی را
یک بند رخت را
معشوق من
انسان ساده ایست
انسان ساده ای که من او را
در سرزمین شوم عجایب
چون آخرین نشانه ی یک مذھب شگفت
در لابلای بوته ی پستانھایم
پنھان نموده ام . . .
فروغ فرخزاد