جز عشق جنون آسا
هر چیز این جهان شما جنون آساست
جز عشق به کسی
که من دوست می دارم.
چگونه لعنت ها از تقدیس ها
لذت انگیز تر افتاده است !
چگونه مرگ شادی بخش تر از زندگی است !
چگونه گرسنگی را
گرم تر از نان شما می باید پذیرفت !
لعنت به شما , که جز عشق جنون آسا
همه چیز این جهان شما جنون آساست !
شب که جوی نقره مهتاب
بیکران دشت را دریاچه می سازد ,
من شراع زورق اندیشه ام را می گشایم در مسیر باد
شب که آوایی نمی آید
از درون خامش نیزار های آبگیر ژرف ,
من امید روشنم را همچو تیغ آفتابی می سرایم شاد .
شب که می خواند کسی نومید
من ز راه دور دارم چشم
با لب سوزان خورشیدی که بام خانه همسایه را گرم می بوسد
شب که می ماسد غمی در باغ
من ز راه گوش می پایم
سرفه های مرگ را در ناله زنجیر دستانم که می پوسد .
آنگاه بانوی پر غرور عشق خود را دیدم
در آستانه پر نیلوفر ٬
که به آسمان بارانی می اندیشید
و آنگاه بانوی پر غرور عشق خود را دیدم
در آستانه پر نیلوفر باران
که پیرهنش دستخوش بادی شوخ بود
و آنگاه بانوی پر غرور باران را
در آستانه نیلوفر ها
که از سفر دشوار آسمان باز می آمد .
در این جا چار زندان است
به هر زندان دوچندان نقب
در هر نقب چندین حجره
در هر حجره چندین مرد در زنجیر ....
از این زنجیریان یک تن ٬ زنش را در تب تاریکی بهتانی به ضرب دشنه ئی
کشته است .
از این مردان ٬ یکی ٬ در ظهر تابستان سوزان ٬ نان فرزندان خود را ٬ بر سر برزن ٬ به
خون نان فروشی سخت دندان گرد آغشته است .
از اینان ٬
چند کس در خلوت یک روز باران ریز بر راه رباخواری نشستند
کسانی در سکوت کوچه از دیوار کوتاهی به روی بام جسته اند .
کسانی نیمه شب ٬ در گور های تازه ٬ دندان طلای مردگان را می شکستند .
من اما هیچ کس را در شب تاریک و توفانی
نکشتم
من اما راه بر مرد رباخواری
نبستم
من اما نیمه های شب ز بامی بر سر بامی
نجستم.
در ایجا چار زندان است
به هر زندان دو چندان نقب و در هر نقب چندین حجره ٬ در هر حجره چندین مرد در
زنجیر ...
در زنجیریان هستند مردانی که مردار زنان را دوست می دارند .
در این زنجیریان هستند مردانی که در رویای شان
هر شب زنی در وحشت مرگ از جگر بر می کشد فریاد .
من اما ٬
در زنان چیزی نمی یابم
گر آن همزاد را روزی نیابم ناگهان ٬ خاموش
من اما ٬
در دل کهسار رویاهای خود٬ جز انعکاس سرد آهنگ صبور این علف های بیابانی
که می رویند و
می پوسند و
می خشکند و
می ریزند ٬ با چیزی ندارم گوش .
مرا گر خود نبود این بند ٬ شاید بامدادی ٬ همچو یادی دور و لغزان ٬
می گذشتم از تراز خاک سرد پست...
جرم این است !
جرم این است !