شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

دیاری دیگر

میان لحظه و خاک ، ساقه گرانبار هراسی نیست

        میان لحظه و خاک ، ساقه گرانبار هراسی نیست.

 
     همراه! ما به ابدیت گل ها پیوسته ایم.


             تابش چشمانت را به ریگ و ستاره سپار:


                              تراوش رمزی در شیار تماشا نیست.


           نه در این خاک رس نشانه ترس


                     و نه بر لاجورد بالا نقش شگفت.


                                         در صدای پرنده فروشو.


                        اضطراب بال و پری سیمای ترا سایه نمی کند.


          در پرواز عقاب


              تصویر ورطه نمی افتد.


                  سیاهی خاری میان چشم و تماشا نمی گذرد.


           و فراتر:


                      میان خوشه و خورشید


                                   نهیب داس از هم درید.


میان لبخند و لب


خنجر زمان در هم شکست.

خنجر زمان در هم شکست ...

سهراب سپهری

آن روز در این وادی...

به یاد ِ زنده‌ی جاودان مرتضا کیوان


آن روز در این وادی پاتاوه گشادیم

         که مرده‌یی این‌جا در خاک نهادیم.


چراغ‌اش به پُفی مُرد و

              ظلمت به جان‌اش درنشست 
 اما
        چشم‌انداز ِ جهان 
 همچنان شناور ماند

                                                         در روز ِ جهان.




مُرده‌گان 
 در شب ِ خویش 
 از مشاهده بی‌بهره می‌مانند

          اما بند ِ ناف ِ پیوند

      هم ازآن‌دست

        به جای است.
  
           یکی واگَرد و به دیروز نگاهی کن:

                 آن سوی فرداها بود که جهان به آینده پا نهاد
احمد شاملو

خون سرد

من از این دونان شهرستان نیم

          خاطر پر درد کوهستانیم،

                  کز بدی بخت، در شهر شما

                        روزگاری رفت و هستم مبتلا!

   هر سری با عالم خاصی خوش است

        هر که را که یک چیزی خوب و دلکش است ،

                                  من خوشم با زندگی کوهیان

                                            چون که عادت دارم از طفلی بدان .

 

                  به به از آنجا که ماوای من است،

          وز سراسر مردم شهر ایمن است!

                           اندر او نه شوکتی ، نه زینتی

                                       نه تقلید، نه فریب و حیلتی .

                                               به به از آن آتش شبهای تار

                                                       در کنار گوسفند و کوهسار!

 

       به به از آن شورش و آن همهمه

                    که بیفتد گاهگاهی در رمه :

                        بانگ چوپانان، صدای های های،

                              بانگ زنگ گوسفندان ، بانگ نای !

                     زندگی در شهر، فرساید مرا

                               صحبت شهری بیازارد مرا ...

                                    زین تمدن، خلق در هم اوفتاد

                                               آفرین بروحشت اعصار باد

 

 

نیما یوشیج