شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

شکاف (در اعدام ِ خسرو گلسرخی )

زاده شدن 

           بر نیزه‌ی تاریک 
 
                     همچون میلاد ِ گشاده‌ی زخمی.
 


 

                    سِفْر ِ یگانه‌ی فرصت را

  

 

 سراسر
 

                                                             در سلسله پیمودن. 

بر شعله‌ی خویش

  

 سوختن
 

                              تا جرقّه‌ی واپسین، 

                                                 بر شعله‌ی حُرمتی 

                       که در خاک ِ راه‌اش

  

 یافته‌اند

 

                                                                 برده‌گان

  

 این‌چنین.
 

          این‌چنین سُرخ و لوند
 

 

                        بر خاربوته‌ی خون

  

 شکفتن
 

                                        وین‌چنین گردن‌فراز 

                                        بر تازیانه‌زار ِ تحقیر

  

 گذشتن

 

                                       و راه را تا غایت ِ نفرت

  

 بریدن.
 


        آه، از که سخن می‌گویم؟
  
                        ما بی‌چرازنده‌گان‌ایم 

                                  آنان به چِرامرگ ِ خود آگاهان‌اند. 
 
 
احمد شاملو 

غزلی در اوج

نبود خیال تو همزبان با من  


             که باز جادوی آن بوی خوش طلوع تو را  


                              در آشیانه خاموش من بشارت داد  


        زلال عطر تو پیچید در فضای اتاق  


                     جهان و جان را در بوی گل شناور کرد  


        در آستانه در 
 

               به روح باران می ماندی 
 

                                   ای طراوت محض  


                      شکوه رحمت مطلق ز چهره ات می تافت . 

  


        به خنده گفتی : تنها نبینمت 
 

                       گفتم : غم تو مانده و شب های بی کران با من ؟ 


        ستاره ای ناگاه  


                   تمام شب را یک لحظه نور باران کرد  


                                و در سیاهی سیال آسمان گم شد  


        توخیره ماندی بر این طلوع نافرجام  


                         هزار پرسش در چشم روشن تو شکفت 
 

         به طعنه گفتم 
 

                  در این غروب رازی هست 
 

                         به جرم آنکه نگاه تو برنداشته ام  


                                        ستاره ها ننشینند مهربان با من  


            نشستی آنگه شیرین و مهربان گفتی  


                                                   چرا زمین بخیل  


                                                                  نمی تواند دید 
 

 تو را گذشته یکروز آسمان با من ؟ 


                     چه لحظه ها که در آن حالت غریب گذشت 

 
                     همه درخشش خورشید بود و بخشش ماه  


                                               همه تلالو رنگین کمان ترنم جان  


                                                      همه ترانه و پرواز و مستی و آواز 

 
        به هر نفس دلم از سینه بانگ بر می داشت  


                             که : ای کبوتر وحشی بمان , بمان با من 
 

       ستاره بود که از آسمان فرو می ریخت 
 

                            شکوفه بود که از شاخه ها رها می شد 

 
       بنفشه بود که از سنگ ها بیرون میزد 
 

                            سپیده بود که از برج صبح می تابید 
 

 زلال عطر تو بود  


             تو رفته بودی و شب رفته بود و من غمگین  


     در آسمان سحر  


                به جاودانگی آب و خاک و آتش و باد 
 

      نگاه می کردم  


             نسیم شاخه بی برگ و خشک پیچک را 
 

           به روی پنجره افکنده بود از دیوار 

 
                         که بی تو ساز کند قصه خزان با من 

 
        نه آسمان نه درختان نه شب نه پنجره  

        آه کسی نمی دانست 

 
                     که خون و آتش عشق 
 

                                گل همیشه بهاری است  


                                                        جاودان با من ... 

  

فریدون مشیری 

سحر به بانگ زحمت وجنون

سحر به بانگ ِ زحمت و جنون 

                      ز خواب ِ ناز چشم باز می‌کنم. 

      کنار  ِ تخت چاشت حاضر است
 
                              بیات ِ وَهن و مغز ِ خر  

                      به عادت ِ همیشه دست سوی آن دراز می‌کنم.


       تمام ِ روز را پکر 

             به کار  ِ هضم  ِ چاشتی چنین غروب می‌کنم،
 

                 شب از شگفت ِ این‌که فکر

  

 باز

  

 روشن است
 

                                     به کورچشمی‌ حسود لمس ِ چوب می‌کنم. 
  
احمد شاملو