ای نزدیک !

در نهفته ترین باغ ها ، دستم میوه چید .

             و اینک 

                  شاخه نزدیک !

                           از سر انگشتم پروا مکن .

بی تابی انگشتانم شور ربایش نیست ، عطش آشنایی است .

     درخشش میوه !

                  درخشان تر .

وسوسه چیدن در فراموشی دستم پوسید .

            دورترین آب

              ریزش خود را به راهم فشاند .

پنهان ترین سنگ ، سایه اش را به پایم ریخت .

    و من 

         شاخه نزدیک !

                از آب گذشتم ، از سایه بدر رفتم .

رفتم ، غرورم را بر ستیغ عقابِ آشیان شکستم

و اینک در خمیدگی فروتنی ،

                     به پای تو مانده ام

                                خم شو ، شاخه نزدیک !