شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

شـــــــاعران ســــــپید

این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشد

هدیه

من از نهایت شب حرف می زنم


من از نهایت تاریکی


و از نهایت شب حرف می زنم


اگر به خانه من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیار


و یک دریچه که از آن


به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم . . .


فروغ فرخزاد

معشوق من

معشوق من


       با آن تن برھنه ی بی شرم


                       بر ساقھای نیرومندش


                                     چون مرگ ایستاد


خط ھای بی قرار مورب


             اندامھای عاصی او را


                          در طرح استوارش


                                        دنبال میکنند


معشوق من


      گویی ز نسل ھای فراموش گشته است


      گویی که تاتاری در انتھای چشمانش


                                  پیوسته در کمین سواریست


      گویی که بربری


                                  در برق پر طراوت دندانھایش


                                  مجذوب خون گرم شکاریست


معشوق من


       ھمچون طبیعت


             مفھوم ناگزیر صریحی دارد


   او با شکست من


          قانون صادقانه ی قدرت را


                                        تایید میکند


او وحشیانه آزاد ست


        مانند یک غریزه سالم


             در عمق یک جزیره نامسکون


او پاک میکند


   با پاره ھای خیمه مجنون


              از کفش خود غبار خیابان را


معشوق من


       ھمچون خداوندی ‚ در معبد نپال


                              گویی از ابتدای وجودش


                                               بیگانه بوده است


او


  مردیست از قرون گذشته


                 یاد آور اصالت زیبایی


                           او در فضای خود


                                 چون بوی کودکی


       پیوسته خاطرات معصومی را


                                           بیدار میکند


او مثل یک سرود خوش عامیانه است


                       سرشار از خشونت و عریانی


                              او با خلوص دوست می دارد


ذرات زندگی را


         ذرات خاک را


           غمھای آدمی را


                    غمھای پاک را


او با خلوص دوست می دارد


           یک کوچه باغ دھکده را


                               یک درخت را


                         یک ظرف بستنی را


                                    یک بند رخت را


معشوق من


   انسان ساده ایست


       انسان ساده ای که من او را


                  در سرزمین شوم عجایب


چون آخرین نشانه ی یک مذھب شگفت


        در لابلای بوته ی پستانھایم


                                    پنھان نموده ام . . .



فروغ فرخزاد

جواب زیبای فروغ فرخزاد به شعر (خانه کوچک ما) حمید مصدق


من به تو خندیدم

     چونکه می دانستم

           تو به چه دلهره از باغچه همسایه

                                                سیب را دزدیدی!

پدرم از پی تو تند دوید.

       و نمی دانستی که

              باغبان باغچه همسایه

                             پدر پیر من است!!

من به تو خندیدم

       تا که با خنده خود

            پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم

بغض چشمان تو لیک،

         لرزه انداخت به دستان من و

                سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک!

دل من گفت برو


    چون نمی خواست به خاطر بسپارد


                                        گریه تلخ تو را...

و من رفتم و هنوز

            سالها هست که در ذهن من آرام ،

                                                              آرام...

حیرت و بغض نگاه تو تکرار کنان

                                  می دهد آزارم

                       و من اندیشه کنان غرق این پندارم  

که چه میشد اگر باغچه ی خانه ی ما سیب نداشت . . .



فروغ




با کدام دست ؟


خواب خواب خواب


             او غنوده است


                 روی ماسه های گرم


                                  زیر نور تند آفتاب


از میان پلک های نیمه باز


                 خسته دل نگاه می کند


جویبار گیسوان خیس من


             روی سینه اش روان شده


بوی بومی تنش


         در تنم وزان شده


خسته دل نگاه می کند


                 آسمان به روی صورتش خمیده است


دست او میان ماسه های داغ


                با شکسته دانه هایی از صدف


                                  یک خط سپید بی نشان کشیده است


         دوست دارمش...


            مثل دانه ای که نور را


                  مثل مزرعی که باد را


                      مثل زورقی که موج را


                             یا پرنده ای که اوج را


          دوست دارمش...


 از میان پلک های نیمه باز


           خسته دل نگاه می کنم


 کاش با همین سکوت و با همین صفا


            در میان بازوان من


                    خاک می شدی


                          با همین سکوت و با همین صفا...


در میان بازوان من


           زیر سایبان گیسوان من


                   لحظه ای که می مکد لبان تو 


                         سرزمین تشنه ی تن جوان من


 چون لطیف بارشی


               یا مه نوازشی


                      کاش خاک می شدی...


                                کاش خاک می شدی...


    تا دگر تنی


     در هجوم روزهای دور


             از تن تو رنگ و بو نمی گرفت


                               با تن تو خو نمی گرفت


    تا دگر زنی


       در نشیب سینه ات نمی غنود


                     سوی خانه ات نمی غنود


                         نغمه ی دل تو را نمی شنود


از میان پلک های نیمه باز


       خسته دل نگاه می کنم


              مثل موج ها تو از کنار من


                                      دور می شوی...


                                              باز دور می شوی...


    روی خط سربی افق


             یک شیار نور میشوی


 با چه می توان


      عشق را به بند جاودان کشید؟


                        با کدام بوسه با کدام لب؟


                             در کدام لحظه در کدام شب؟


مثل من که نیست می شوم...


                                    مثل روزها...


                                        مثل فصل ها...


                                            مثل آشیانه ها...


                مثل برف روی بام خانه ها...


او هم عاقبت


   در میان سایه ها غبار می شود


                              مثل عکس کهنه ای


                                         تار تار تار می شود


با کدام بال می توان


     از زوال روزها و سوزها گریخت!


با کدام اشک می توان


     پرده بر نگاه خیره ی زمان کشید؟


با کدام دست می توان


      عشق را به بند جاودان کشید؟


با کدام دست؟...


                         خواب خواب خواب


                                     او غنوده است


                                    روی ماسه های گرم


                                                 زیر نور تند آفتاب...


 

فروغ 

 

 

عروسک کوکی

بیش از اینها آه آری 

 
بیش از اینها می توان خاموش ماند 


می توان ساعات طولانی  


با نگاهی چون نگاه مردگانِ ثابت 

 
خیره شد در دود یک سیگار
 

خیره شد در شکل یک فنجان
 

در گلی بیرنگ بر قالی  


در خطی موهوم بر دیوار
 

می توان با پنجه های خشک 

 
پرده را یکسو کشید و دید 
 

در میان کوچه باران تند می بارد 

 
کودکی با بادبادکهای رنگینش  


ایستاده زیر یک طاقی 

 
گاری فرسوده ای میدان خالی را 
 

با شتابی پر هیاهو ترک میگوید
 

می توان بر جای باقی ماند  


 در کنار پرده ‚ اما کور ‚ اما کر 


می توان فریاد زد  

 
 با صدایی سخت کاذب سخت بیگانه  


دوست می دارم  


می توان در بازوان چیره ی یک مرد 

 
ماده ای زیبا و سالم بود  


با تنی چون سفره ی چرمین 
 

با دو پستان درشت سخت 

 
می توان دربستر یک مست ‚ یک دیوانه ‚ یک ولگرد
 

عصمت یک عشق را آلود  


می توان با زیرکی تحقیر کرد
 

هر معمای شگفتی را  


می توان به حل جدولی پرداخت 

 
می توان تنها به کشف پاسخی بی هوده دل خوش ساخت 

 
پاسخی بیهوده آری پنج یا شش حرف  


 می توان یک عمر زانو زد  


با سری افکنده در پای ضریحی سرد  


می توان در گور مجهولی خدا را دید 
 

می توان با سکه ای نا چیز ایمان یافت 
 

می توان در حجره های مسجدی پوسید
 

چون زیارتنامه خوانی پیر 
 

می توان چون صفر در تفریق و جمع و ضرب  


حاصلی پیوسته یکسان داشت 
 

می توان چشم ترا در پیله قهرش 


دکمه بیرنگ کفش کهنه ای پنداشت 
 

می توان چون آب در گودال خود خشکید 


می توان زیبایی یک لحظه را با شرم  


مثل یک عکس سیاه مضحک فوری  


در ته صندوق مخفی کرد  


می توان در قاب خالی مانده یک روز  


نقش یک محکوم یا مغلوب یا مصلوب را آویخت 
 

می توان با صورتک ها رخنه دیوار را پوشاند
 

می توان با نقشهایی پوچ تر آمیخت  


 می توان همچون عروسک های کوکی بود  


با دو چشم شیشه ای دنیای خود را دید  


می توان در جعبه ای ماهوت 


 با تنی انباشته از کاه 
 

سالها در لابلای تور و پولک خفت  


می توان با هر فشار هرزه ی دستی 
 

بی سبب فریاد کرد و گفت  


                                   آه من بسیار خوشبختم.  

 

 

فروغ فرخزاد