کیفر

در این جا چار زندان است

به هر زندان دوچندان نقب

                                در هر نقب چندین حجره

                                                              در هر حجره چندین مرد در زنجیر ....

از این زنجیریان یک تن ٬ زنش را در تب تاریکی بهتانی به ضرب دشنه ئی

                                                                                       کشته است .

از این مردان ٬ یکی ٬ در ظهر تابستان سوزان ٬ نان فرزندان خود را ٬ بر سر برزن ٬ به

     خون نان فروشی سخت دندان گرد آغشته است .

از اینان ٬

    چند کس در خلوت یک روز باران ریز بر راه رباخواری نشستند

    کسانی در سکوت کوچه از دیوار کوتاهی به روی بام جسته اند .

    کسانی نیمه شب ٬ در گور های تازه ٬ دندان طلای مردگان را می شکستند .

  من اما هیچ کس را در شب تاریک و توفانی

                                                         نکشتم  

  من اما راه بر مرد رباخواری

                                   نبستم

من اما نیمه های شب ز بامی بر سر بامی

                                                      نجستم.

در ایجا چار زندان است

به هر زندان دو چندان نقب و در هر نقب چندین حجره ٬ در هر حجره چندین مرد در

                                                                                              زنجیر ...

در زنجیریان هستند مردانی که مردار زنان را دوست می دارند .

در این زنجیریان هستند مردانی که در رویای شان

     هر شب زنی در وحشت مرگ از جگر بر می کشد فریاد .

   من اما ٬

      در زنان چیزی نمی یابم

      گر آن همزاد را روزی نیابم ناگهان ٬ خاموش

   من اما ٬

      در دل کهسار رویاهای خود٬ جز انعکاس سرد آهنگ صبور این علف های بیابانی

                             که می رویند و

                                 می پوسند و

                                     می خشکند و

                                        می ریزند ٬ با چیزی ندارم گوش .

          مرا گر خود نبود این بند ٬ شاید بامدادی ٬ همچو یادی دور و لغزان ٬

                                                           می گذشتم از تراز خاک سرد پست...

    جرم این است !

       جرم این است !