شکاف (در اعدام ِ خسرو گلسرخی )

زاده شدن 

           بر نیزه‌ی تاریک 

 
                     همچون میلاد ِ گشاده‌ی زخمی.
 

سِفْر ِ یگانه‌ی فرصت را
	سراسر

 

                                                             در سلسله پیمودن. 

بر شعله‌ی خویش
	سوختن

 

                              تا جرقّه‌ی واپسین، 

                                                 بر شعله‌ی حُرمتی 

که در خاک ِ راه‌اش
	یافته‌اند

برده‌گان
	این‌چنین.

 

          این‌چنین سُرخ و لوند
 

بر خاربوته‌ی خون
	شکفتن

 

                                        وین‌چنین گردن‌فراز 

بر تازیانه‌زار ِ تحقیر
	گذشتن

و راه را تا غایت ِ نفرت
	بریدن.

 

        آه، از که سخن می‌گویم؟
  

                        ما بی‌چرازنده‌گان‌ایم 

                                  آنان به چِرامرگ ِ خود آگاهان‌اند. 

 

 

احمد شاملو