غزلی در اوج

نبود خیال تو همزبان با من  

             که باز جادوی آن بوی خوش طلوع تو را  

                              در آشیانه خاموش من بشارت داد  

        زلال عطر تو پیچید در فضای اتاق  

                     جهان و جان را در بوی گل شناور کرد  

        در آستانه در 
 

               به روح باران می ماندی 
 

                                   ای طراوت محض  

                      شکوه رحمت مطلق ز چهره ات می تافت . 

        به خنده گفتی : تنها نبینمت 
 

                       گفتم : غم تو مانده و شب های بی کران با من ؟ 

        ستاره ای ناگاه  

                   تمام شب را یک لحظه نور باران کرد  

                                و در سیاهی سیال آسمان گم شد  

        توخیره ماندی بر این طلوع نافرجام  

                         هزار پرسش در چشم روشن تو شکفت 
 

         به طعنه گفتم 
 

                  در این غروب رازی هست 
 

                         به جرم آنکه نگاه تو برنداشته ام  

                                        ستاره ها ننشینند مهربان با من  

            نشستی آنگه شیرین و مهربان گفتی  

                                                   چرا زمین بخیل  

                                                                  نمی تواند دید 
 

 تو را گذشته یکروز آسمان با من ؟ 

                     چه لحظه ها که در آن حالت غریب گذشت 

 
                     همه درخشش خورشید بود و بخشش ماه  

                                               همه تلالو رنگین کمان ترنم جان  

                                                      همه ترانه و پرواز و مستی و آواز 

 
        به هر نفس دلم از سینه بانگ بر می داشت  

                             که : ای کبوتر وحشی بمان , بمان با من 
 

       ستاره بود که از آسمان فرو می ریخت 
 

                            شکوفه بود که از شاخه ها رها می شد 

 
       بنفشه بود که از سنگ ها بیرون میزد 
 

                            سپیده بود که از برج صبح می تابید 
 

 زلال عطر تو بود  

             تو رفته بودی و شب رفته بود و من غمگین  

     در آسمان سحر  

                به جاودانگی آب و خاک و آتش و باد 
 

      نگاه می کردم  

             نسیم شاخه بی برگ و خشک پیچک را 
 

           به روی پنجره افکنده بود از دیوار 

 
                         که بی تو ساز کند قصه خزان با من 

 
        نه آسمان نه درختان نه شب نه پنجره  

        آه کسی نمی دانست 

 
                     که خون و آتش عشق 
 

                                گل همیشه بهاری است  

                                                        جاودان با من ... 

فریدون مشیری