خون سرد

من از این دونان شهرستان نیم

          خاطر پر درد کوهستانیم،

                  کز بدی بخت، در شهر شما

                        روزگاری رفت و هستم مبتلا!

   هر سری با عالم خاصی خوش است

        هر که را که یک چیزی خوب و دلکش است ،

                                  من خوشم با زندگی کوهیان

                                            چون که عادت دارم از طفلی بدان .

                  به به از آنجا که ماوای من است،

          وز سراسر مردم شهر ایمن است!

                           اندر او نه شوکتی ، نه زینتی

                                       نه تقلید، نه فریب و حیلتی .

                                               به به از آن آتش شبهای تار

                                                       در کنار گوسفند و کوهسار!

       به به از آن شورش و آن همهمه

                    که بیفتد گاهگاهی در رمه :

                        بانگ چوپانان، صدای های های،

                              بانگ زنگ گوسفندان ، بانگ نای !

                     زندگی در شهر، فرساید مرا

                               صحبت شهری بیازارد مرا ...

                                    زین تمدن، خلق در هم اوفتاد

                                               آفرین بروحشت اعصار باد

نیما یوشیج