ما فریاد می‌زدیم...

ما فریاد می‌زدیم: چراغ! چراغ!

و ایشان درنمی‌یافتند.

سیاهی‌ چشم ِشان

سپیدی‌ کدری بود اسفنج‌وار
	شکافته
		لایه‌بر لایه‌بر

شباهت برده از جسمیّت ِ مغزشان.

گناهی‌شان نبود:

           از جَهنَمی دیگر بودند.