با خویش تن نشستن . . .

شب مثل شب شریر و سیاه است و پر ز درد

درشب شرارتی است که من گریه می کنم

وصبح بر صداقت من رشک می برد 

با خوابهای خاطره خوش بودم 

هر چند خواب خاطره ام تلخ

دیگر تو را به خواب نمی بینم

حتی خیال من  

رخساره تو را

از یاد برده است 

دیروز طفل خواهرم از روی میز من 

تصویر یادبود تو را 

ای داد برده است