شـــــــاعران ســــــپید
این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشدشـــــــاعران ســــــپید
این وبلاگ به منظور آشنایی بیشتر افراد با شعر معاصر ایران ایجاد شده ... امید وارم مورد استفاده دوستان و کاربران عزیز قرار گرفته باشددیاری دیگر
میان لحظه و خاک ، ساقه گرانبار هراسی نیست
میان لحظه و خاک ، ساقه گرانبار هراسی نیست.
همراه! ما به ابدیت گل ها پیوسته ایم.
تابش چشمانت را به ریگ و ستاره سپار:
تراوش رمزی در شیار تماشا نیست.
نه در این خاک رس نشانه ترس
و نه بر لاجورد بالا نقش شگفت.
در صدای پرنده فروشو.
اضطراب بال و پری سیمای ترا سایه نمی کند.
در پرواز عقاب
تصویر ورطه نمی افتد.
سیاهی خاری میان چشم و تماشا نمی گذرد.
و فراتر:
میان خوشه و خورشید
نهیب داس از هم درید.
میان لبخند و لب
خنجر زمان در هم شکست.
خنجر زمان در هم شکست ...
سهراب سپهری
آن روز در این وادی...
که مرده‌یی این‌جا در خاک نهادیم.
| ظلمت به جان‌اش درنشست | |
| اما |
| چشم‌انداز ِ جهان | |
| همچنان شناور ماند |
| مُرده‌گان | ||
| در شب ِ خویش | ||
| از مشاهده بی‌بهره می‌مانند | ||
هم ازآن‌دست
به جای است.
آن سوی فرداها بود که جهان به آینده پا نهاد
خون سرد
من از این دونان شهرستان نیم
خاطر پر درد کوهستانیم،
کز بدی بخت، در شهر شما
روزگاری رفت و هستم مبتلا!
هر سری با عالم خاصی خوش است
هر که را که یک چیزی خوب و دلکش است ،
من خوشم با زندگی کوهیان
چون که عادت دارم از طفلی بدان .
به به از آنجا که ماوای من است،
وز سراسر مردم شهر ایمن است!
اندر او نه شوکتی ، نه زینتی
نه تقلید، نه فریب و حیلتی .
به به از آن آتش شبهای تار
در کنار گوسفند و کوهسار!
به به از آن شورش و آن همهمه
که بیفتد گاهگاهی در رمه :
بانگ چوپانان، صدای های های،
بانگ زنگ گوسفندان ، بانگ نای !
زندگی در شهر، فرساید مرا
صحبت شهری بیازارد مرا ...
زین تمدن، خلق در هم اوفتاد
آفرین بروحشت اعصار باد
نیما یوشیج
کجا بود آن جهان ...
که کنون به خاطره‌ام راه بربسته است؟
در نُه‌توهای بی‌روزن ِ آن فقر ِ صادق.
|
قصری از آن دست پُرنگار و به‌آئین
|
|
| که تنها |
| سر پناهکی بود و |
| |
| بوریایی و |
| |
| بس. | ||
| کی گذشت و کجا |
|
| آن وقعه‌ی ناباور |
| که نان‌پاره‌ی ما برده‌گان ِ گردن‌کش را |
|
|
نان‌خورشی نبود
|
بی‌نیازی هفته‌یی بود
|
که گاه به ماهی می‌کشید و
|
|
| گاه |
| دزدانه |
| |
|
از مرزهای خاطره
|
||
| می‌گریخت، | ||
حضور ِ ما
کفایت بود؟
نه نشانه‌ی خاموشی دیگ‌دان
| که تاراندن ِ شورچشمان را |
| |
| کَلَکی بود |
| |
| پنداری. | ||
چنان که پروانه از طراوت ِ گُل.
|
و ما دو
|
|
| دست در انبان ِ جادویی شاه‌سلیمان |
| در خوانچه‌های رنگین‌کمان |
|
| ضیافت می‌کردیم. |
|
هنوز آسمان از انعکاس ِ هلهله‌ی ستایش ِ ما
|
|
| (که بی‌ادعاتر کسان‌ایم) |
چراغان ِ حُرمت ِ کیست؟
با من بگوی کجا شد آن قصر ِ پُرنگار ِ به‌آئین
| در ویرانه‌هایش |
|
| به رگ‌بار ِ نفرت می‌بندند. |
که‌ام من؟
و جغرافیای ما
کجاست؟
نامه
سراب و هستو روشن شود به پیش ِ نظر.
که روز ِ تجربه از یاد می‌بری یک‌سر
سلاح ِ مردمی از دست می‌گذاری باز
به دل نمانَد هیچ‌ات ز رادمردی اثر
بدان امید که رادی نهم ز دست مگر؟
نه گفته بودم صدره که نان و نور، مرا
گر از طریق بپیچم شرنگ باد و شرر؟
که بند بگسلد از پای من بخواهم اگر:
به سایه‌دستی بندم ز پای بگشاید
به سایه‌دستی بردارَدَم کلون از در.
در این بلند که سیمرغ را بریزد پر.
چه درد اگر تو به خود می‌زنی به درد انگشت؟
چه سجن اگر تو به خود می‌کنی به سجن مقر؟
به پهن دریا دیدی که مردم ِ چالاک
برآورند ز اعماق ِ آب ِ تیره دُرَر
کنار ِ چشمه‌ی جاوید جُست اسکندر
هم این ترانه شنفتی که حق و جاه ِ کسان
نمی‌دهند کسان را به تخت و در بستر.
که پستی آمد از این برکشیده با من بر.
کنون چه مویم کافتاده‌ام به پست اندر؟
ز یاد رفته که با ما نه خشک بود نه تر؟
نه جخ شباهت ِمان با درخت ِ باروری
که یک بدان سال افتاده از ثمر دیگر،
که سالیان ِ دراز است کاین حکایت ِ فقر
حکایتی‌ست که تکرار می‌شود به‌کرر.
وقیح‌مایه درختی که می‌شکوفد بر
در آن وقاحت ِ شورابه، کز خجالت ِ آب
به تنگ‌بالی بر خاک تنزند آذر!
مکن نوای ِ غریبانه سر به زیر و زبر.
چه‌ت اوفتاده؟ که می‌ترسی ار گشایی چشم
تو را مِس آید رویای ِ پُرتلالو ِ زر؟
چه‌ت اوفتاده؟ که می‌ترسی ار به خود جُنبی
ز عرش ِ شعله درافتی به فرش ِ خاکستر؟
به وحشتی که بیفتی ز تخت ِ چوبی ِ خویش
به خاک ریزدت احجارِ کاغذین‌افسر؟
کلاه ِ خویش‌پرستی چه می‌نهی بر سر؟
تو را که پایه بر آب است و کارمایه خراب
چه پی فکندن در سیل‌بار ِ این بندر؟
تو کز معامله جز باد دستگیرت نیست
حدیث ِ بادفروشان چه می‌کنی باور؟
به تیغ ِ کینه فکندند ِمان به کوی و گذر؟
چراغ ِ علم ندیدی به هر کجا کُشتند
زدند آتش هر جا به نامه و دفتر؟
چنین به سردی در سرخی ِ شفق منگر!
یکی به دفتر ِ مشرق ببین پدر، که نبشت
به هر صحیفه سرودی ز فتح ِ تازه‌بشر!
به پای‌ْمردی، یاران ِ من به زندان در،
مرا تو درس ِ فرومایه بودن آموزی
که توبه‌نامه نویسم به کام ِ دشمن بر؟
نجات ِ تن را زنجیر ِ روح ِ خویش کنم
ز راستی بنشانم فریب را برتر؟
ز صبح ِ تابان برتابم ــ ای دریغا ــ روی
به شام ِ تیره‌ی رودرسفر سپارم سر؟
قبای دیبه به مسکوک ِ قلب بفروشم
شرف سرانه دهم وان‌گهی خرم جُل ِ خر؟
که تفته نایدم آهن بدین حق
تو راه ِ راحت ِ جان گیر و من مقام ِ مصاف
تو جای امن و امان گیر و من طریق ِ خطر!