گریز

 از هم گریختیم.  

         و آن نازنین پیاله دلخواه را  ؛ دریغ  

                                        بر خاک ریختیم!  

 جان من و تو تشنه پیوند مهر بود؛  

             دردا که جان تشنه خود را گداختیم ! 

 
بس دردناک بود جدایی میان ما ؛
 

         از هم جدا شدیم و بدین درد ساختیم .  

              دیدار ما که آن همه شوق و امید داشت ؛ 

                         اینک نگاه کن که سراسر ملال گشت . 

       و آن عشق نازنین که میان من و تو بود ؛ 
 

                 دردا که چون جوانی ما پایمال گشت ! 

        با آن همه نیاز که من داشتم به تو ؛
 

                                پرهیز عاشقانه من ناگزیر بود . 

        من بارها به سوی تو بازآمدم ؛ ولی
 

                                                  هر بار دیر بود  !

         اینک من و تو ایم دو تنهای بی نصیب ؛ 

                       هر یک جدا گرفته ره سرنوشت خویش .
 

    سرگشته در کشاکش طوفان روزگار ؛
 

                    گم کرده همچو آدم و حوا بهشت خویش !

هوشنگ ابتهاج

 

پیغام

هان ای بهار خسته که از راه های دور
 موج صدا ی پای تو می ایدم به گوش
 وز پشت بیشه های بلورین صبحدم
 رو کرده ای به دامن این شهر بی خروش
برگرد ای مسافر گمکرده راه خویش
از نیمه راه خسته و لب تشنه بازگرد
 اینجا میا ... میا ... تو هم افسرده می شوی
 در پنجه ی ستمگر این شامگاه سرد
برگرد ای بهار !‌ که در باغ های شهر
جای سرود شادی و بانگ ترانه نیست
جز عقده های بسته ی یک رنج دیرپای
بر شاخه های خشک درختان جوانه نیست
برگرد و راه خویش بگردان ازین دیار
بگریز از سیاهی این شام جاودان
رو سوی دشتهای دگر نه که در رهت
گسترده انمد بستر مواج پرنیان
 این شهر سرد یخ زده در بستر سکوت
جای تو ای مسافر آزرده پای ! نیست
بند است و وحشت است و درین دشت بی کران
 جز سایه ی خموش غمی دیر پای نیست
دژخیم مرگزای زمستان جاودان
 بر بوستان خاطره ها سایه گستر است
 گل های آرزو همه افسرده و کبود
شاخ امید ها همه بی برگ و بی بر است
برگرد از این دیار که هنگام بازگشت
 وقتی به سرزمین دگر رو نهی خموش
غیر از سرشک درد نبینی به ارمغان
 در کوله بار ابر که افکنده ای به دوش
 آنجا برو که لرزش هر شاخه گاه رقص
 از خنده سپیده دمان گفت و گو کند
آنجا برو که جنبش موج نسیم و آب
 جان را پر از شمیم گل آرزو کند
آنجا که دسته های پرستو سحرگهان
آهنگهای شادی خود ساز می کنند
 پروانگان مست پر افشان به بامداد
آزاد در پناه تو پرواز می کنند
 آنجا برو که از هر شاخسار سبز
مست سرود و نغمه ی شبگیر می شوی
 برگرد ای مسافر از این راه پر خطر
 اینجا میا که بسته به زنجیر می شوی 

شغیعی کدکنی

لولوی شیشه ها

در این اتاق تهی پیکر  

انسان مه آلود ! 

نگاهت به حلقه کدام در آویخته ؟

درها بسته 
 

و کلیدشان در تاریکی دور شد.
 

نسیم از دیوارها می تراود:
 

                                 گل های قالی می لرزد.
 

                            ابرها در افق رنگارنگ پرده پر می زنند.
 

باران ستاره اتاقت را پر کرد 

و تو در تاریکی گم شده ای  

 
انسان مه آلود!

پاهای صندلی کهنه ات در پاشویه فرو رفته .  

درخت بید از خاک بسترت روییده 

 
و خود را در حوض کاشی می جوید. 

تصویری به شاخه بید آویخته :
 

                          کودکی که چشمانش خاموشی ترا دارد،  

                                        گویی ترا می نگرد 

و تو از میان هزاران نقش تهی  

گویی مرا می نگری 

انسان مه آلود!

ترا در همه شب های تنهایی  

توی همه شیشه ها دیده ام. 
 

مادر مرا می ترساند: 

               لولو پشت شیشه هاست! 

                               و من توی شیشه ها ترا میدیدم.
 

لولوی سرگردان !
 

پیش آ،
بیا در سایه هامان بخزیم . 
 

درها بسته  

و کلیدشان در تاریکی دور شد. 

بگذار پنجره را به رویت بگشایم.
 

انسان مه آلود از روی حوض کاشی گذشت
 

و گریان سویم پرید.
 

شیشه پنجره شکست و فرو ریخت: 

                            لولوی شیشه ها  

                                      شیشه عمرش شکسته بود.  

سهراب سپهری

شوق

یاد داری که زمن خنده کنان پرسیدی  

                  چه ره آورد سفر دارم از این راه دراز ؟ 

                             چهره ام را بنگر تا بتو پاسخ گوید  

            اشک شوقی که فروخفته به چشمان نیاز 

 
        چه ره آورد سفر دارم ای مایه عمر؟ 

                    سینه ای سوخته در حسرت یک عشق محال 

 
              نگهی گمشده در پرده رویایی دور  

                              پیکری ملتهب از خواهش سوزان وصال  

 چه رهآورد سفر دارم ... ای مایه عمر ؟
 

                       دیدگانی همه از شوق درون پر آشوب 
 

لب گرمی که بر آن خفته به امید نیاز  

                  بوسه ای داغتر از بوسه خورشید جنوب  

                              ای بسا در پی آن هدیه زیبنده تست  

        در دل کوچه و بازار شدم سرگردان  

                   عاقبت رفتم و گفتم که ترا هدیه کنم 
 

                         پیکری را که در آن شعله کشد شوق نهان  

        چو در اینه نگه کردم دیدم افسوس 
 

   جلوه روی مرا هجر تو کاهش بخشید  

        دست بر دامن خورشید زدم تا بر من 
 

              عطش و روشنی و سوزش و تابش بخشید  

          حالیا... این منم این آتش جانسوز منم  

   ای امید دل دیوانه اندوه نواز  

        بازوان را بگشا تا که عیا نت سازم 
 

                   چه رهآورد سفر دارم از این راه دراز  

فروغ فرخزاد

برف

برف ِ نو، برف ِ نو، سلام، سلام!

                  بنشین، خوش نشسته‌ای بر بام.

                  پاکی آوردی ــ ای امید ِ سپید!

                                  همه آلوده‌گی‌ست این ایام.

          راه ِ شومی‌ست می‌زند مطرب

                           تلخ‌واری‌ست می‌چکد در جام

اشک‌واری‌ست می‌کُشد لب‌خند

                         ننگ‌واری‌ست می‌تراشد نام

                   شنبه چون جمعه، پار چون پیرار،

                                 نقش ِ هم‌رنگ می‌زند رسام.

           مرغ ِ شادی به دام‌گاه آمد

                       به زمانی که برگسیخته دام!

ره به هموارْجای ِ دشت افتاد

                    ای دریغا که بر نیاید گام!

          تشنه آن‌جا به خاک ِ مرگ نشست

                             کآتش از آب می‌کند پیغام!

          کام ِ ما حاصل ِ آن زمان آمد

 
                            که طمع بر گرفته‌ایم از کام...

              خام‌سوزیم، الغرض، بدرود!

                           تو فرود آی، برف ِ تازه، سلام!

احمد شاملو