از شهر سرد...

صحرا آماده روشن شدن بود 

          و شب از سماجت و اصرار خویش دست می کشید 

من خود  گرده های دشت را بر ارابه ئی توفانی در نور دیدم:
 

این نگاه سیاه آزمند آنان بود تنها  

           که از روشنائی صحرا جلوه گرفت .
 

و در آن هنگام که خورشید 

                     عبوس و شکسته دل از دشت می گذشت
 

                                    آسمان ناگزیر را به ظلمت جاودانه نفرین کرد. 

  بادی خشمناک دو لنگه در را بر هم کوفت
 

              و زنی در انتظار شوی خویش ، هراسان از جا برخاست.
 

 چراغ از نفس بویناک باد فرو مرد
 

و زن شرب سیاهی بر گیسوان پریش خویش افکند. 

ما دیگر به جانب شهر تاریک باز نمی گردیم 

و من همه جهان را در پیراهن روشن تو خلاصه می کنم. 

سپیده دمان را دیدم  

  که بر گرده اسبی سرکش بر دروازه افق به  انتظار ایستاده بود. 

و آنگاه سپیده دمان را دیدم که نالان و نفس گرفته، از مردمی که 

          دیگر هوای سخن گفتن به سر نداشتند 

                                           دیاری نا آشنا را راه می پرسید.
 

و در آن هنگام با خشمی پر خروش به جانب شهر آشنا نگریست 

               و سرزمین آنان را به پستی و تاریکی جاودانه دشنام گفت.
 

پدران از گورستان باز گشتند 

و زنان، گرسنه بر بوریاها خفته بودند. 

کبوتری از برج کهنه به آسمان ناپیدا پر کشید 

و مردی جنازه کودکی مرده زاد را بر درگاه تاریک نهاد. 

ما دیگر به جانب شهر سرد باز نمی گردیم 

و من همه جهان را در پیراهن گرم تو خلاصه می کنم. 

خنده ها، چون فسیل خشکیده خش خش مرگ آور دارند. 

سربازان مست در کوچه های بن بست عربده می کشند
 

و قحبه ئی از قعر شب با صدای بیمارش آوازی ماتمی می خواند.
 

       علف های تلخ در مزارع گندیده خواهد رست 

            و باران های زهر به کاریزهای ویران خواهد ریخت ،  

                 مرا لحظه ئی تنها مگذار

                    مرا از زره نوازشت روئین تن کن.
 

                            من به ظلمت گردن نمی نهم 

          جهان را همه در پیراهن کوچک روشنت خلاصه کرده ام  

                          و دیگر به جانب آنان 

                                            باز 

                                              نمی گردم . 

 احمد شاملو 

 

گریز

 از هم گریختیم.  

         و آن نازنین پیاله دلخواه را  ؛ دریغ  

                                        بر خاک ریختیم!  

 جان من و تو تشنه پیوند مهر بود؛  

             دردا که جان تشنه خود را گداختیم ! 

 
بس دردناک بود جدایی میان ما ؛
 

         از هم جدا شدیم و بدین درد ساختیم .  

              دیدار ما که آن همه شوق و امید داشت ؛ 

                         اینک نگاه کن که سراسر ملال گشت . 

       و آن عشق نازنین که میان من و تو بود ؛ 
 

                 دردا که چون جوانی ما پایمال گشت ! 

        با آن همه نیاز که من داشتم به تو ؛
 

                                پرهیز عاشقانه من ناگزیر بود . 

        من بارها به سوی تو بازآمدم ؛ ولی
 

                                                  هر بار دیر بود  !

         اینک من و تو ایم دو تنهای بی نصیب ؛ 

                       هر یک جدا گرفته ره سرنوشت خویش .
 

    سرگشته در کشاکش طوفان روزگار ؛
 

                    گم کرده همچو آدم و حوا بهشت خویش !

هوشنگ ابتهاج