نزدیک آی

بام را برافکن ،

               و بتاب ،

                     که خرمن تیرگی اینجاست.

بشتاب ،

        درها را بشکن ،

            وهم را دو نیمه کن ،

                                    که منم

                               هسته این بار سیاه.

اندوه مرا بچین ،

            که رسیده است.

دیری است،

             که خویش را رنجانده ایم ،

                         و روزن آشتی بسته است.

مرا بدان سو بر،

            به صخره برتر من رسان ،

                                   که جدا مانده ام.

به سرچشمه "ناب" هایم بردی ،

                         نگین آرامش گم کردم ،

                                         و گریه سر دادم.

فرسوده راهم ،

            چادری کو میان شعله و با ،

                             دور از همهمه خوابستان ؟

و مبادا ترس آشفته شود ،

                   که آبشخور جاندار من است.

و مبادا غم فرو ریزد،

                   که بلند آسمانه زیبای من است.

صدا بزن ،

         تا هستی بپا خیزد ،

                         گل رنگ بازد،

                              پرنده هوای فراموشی کند.

ترا دیدم ،

        از تنگنای زمان جستم .

ترا دیدم ،

        شور عدم در من گرفت.

و بیندیش ،

         که سودایی مرگم .

         کنار تو ، زنبق سیرابم.

دوست من ،

        هستی ترس انگیز است.

به صخره من ریز،

         مرا در خود بسای ،

                 که پوشیده از خزه نامم.

بروی ،

      که تری تو ،

            چهره خواب اندود مرا خوش است.

غوغای چشم و ستاره فرو نشست،

                            بمان ، تا شنوده آسمان ها شویم.

بدر آ،

    بی خدایی مرا بیاکن،

                 محراب بی آغازم شو.

نزدیک آی،

           تا من سراسر ((من)) شوم.

سهراب سپهری