سنگ می‌کشم بر دوش،
سنگ ِ الفاظ
سنگ ِ قوافی را.
و از عرق‌ریزان ِ غروب، که شب را
در گود ِ تاریک‌اش
می‌کند بیدار،
و قیراندود می‌شود رنگ
در نابیناییِ تابوت،
و بی‌نفس می‌ماند آهنگ
از هراس ِ انفجار ِ سکوت،
من کار می‌کنم
کار می‌کنم
کار
و از سنگ ِ الفاظ
بر می‌افرازم
استوار
دیوار،
تا بام ِ شعرم را بر آن نهم
تا در آن بنشینم
در آن زندانی شوم...
من چنین‌ام. احمق‌ام شاید!
که می‌داند
که من باید
سنگ‌های زندان‌ام را به دوش کشم
به‌سان ِ فرزند ِ مریم که صلیب‌اش را،
و نه به‌سان ِ شما
که دسته‌ی شلاق ِ دژخیم ِتان را می‌تراشید
از استخوان ِبرادر ِتان
و رشته‌ی تازیانه‌ی جلاد ِتان را می‌بافید
از گیسوان ِ خواهر ِتان
و نگین به دسته‌ی شلاق ِ خودکامه‌گان می‌نشانید
از دندان‌های شکسته‌ی پدر ِتان!
و من سنگ‌های گران ِ قوافی را بر دوش می‌برم
و در زندان ِ شعر
محبوس می‌کنم خود را
به‌سان ِ تصویری که در چارچوب‌اش
در زندان ِ قاب‌اش.
و ای بسا که
تصویری کودن
از انسانی ناپخته:
از من ِ سالیان ِ گذشته
گم‌گشته
که نگاه ِ خُردسال ِ مرا دارد
در چشمان‌اش،
و من ِ کهنه‌تر به جا نهاده است
تبسم ِ خود را
بر لبان‌اش،
و نگاه ِ امروز ِ من بر آن چنان است
که پشیمانی
به گناهان‌اش!
تصویری بی‌شباهت
که اگر فراموش می‌کرد لبخندش را
و اگر کاویده می‌شد گونه‌هایش
به جُست‌وجوی زنده‌گی
و اگر شیار برمی‌داشت پیشانی‌اش
از عبور ِ زمان‌های زنجیرشده با زنجیر ِ برده‌گی
می‌شد من!
می‌شد من
عیناً!
می‌شد من که سنگ‌های زندان‌ام را بر دوش
می‌کشم خاموش،
و محبوس می‌کنم تلاش ِ روح‌ام را
در چاردیوار ِ الفاظی که
می‌ترکد سکوت ِشان
در خلاء ِ آهنگ‌ها
که می‌کاود بی‌نگاه چشم ِشان
در کویر ِ رنگ‌ها...
می‌شد من
عیناً!
می‌شد من که لبخنده‌ام را از یاد برده‌ام،
و اینک گونه‌ام...
و اینک پیشانی‌ام...
چنین‌ام من
ــ زندانیِ دیوارهای خوش‌آهنگ ِ الفاظ ِ بی‌زبان ــ
چنین‌ام من!
تصویرم را در قاب‌اش محبوس کرده‌ام
و نام‌ام را در شعرم
و پایم را در زنجیر ِ زن‌ام
و فردایم را در خویشتن ِ فرزندم
و دل‌ام را در چنگ ِ شما...
در چنگ ِ هم‌تلاشیِ با شما
که خون ِ گرم ِتان را
به سربازان ِ جوخه‌ی اعدام
می‌نوشانید
که از سرما می‌لرزند
و نگاه ِشان
انجماد ِ یک حماقت است.
شما
که در تلاش ِ شکستن ِ دیوارهای دخمه‌ی اکنون ِ خویش‌اید
و تکیه می‌دهید از سر ِ اطمینان
بر آرنج
مِجریِ عاج ِ جمجمه‌تان را
و از دریچه‌ی رنج
چشم‌انداز ِ طعم ِ کاخ ِ روشن ِ فرداتان را
در مذاق ِ حماسه‌ی تلاش ِتان مزمزه می‌کنید.
شما...
و من...
شما و من
و نه آن دیگران که می‌سازند
دشنه
برای جگر ِشان
زندان
برای پیکر ِشان
رشته
برای گردن ِشان.
و نه آن دیگرتران
که کوره‌ی دژخیم ِ شما را می‌تابانند
با هیمه‌ی باغ ِ من
و نان ِ جلاد ِ مرا برشته می‌کنند
در خاکستر ِ زادورود ِ شما.
و فردا که فروشدم در خاک ِ خون‌آلود ِ تب‌دار،
تصویر ِ مرا به زیر آرید از دیوار
از دیوار ِ خانه‌ام.
تصویری کودن را که می‌خندد
در تاریکی‌ها و در شکست‌ها
به زنجیرها و به دست‌ها.
و بگوییدش:
«تصویر ِ بی‌شباهت!
به چه خندیده‌ای؟»
و بیاویزیدش
دیگربار
واژگونه
رو به دیوار!
و من همچنان می‌روم
با شما و برای شما
ــ برای شما که این‌گونه دوستار ِتان هستم. ــ
و آینده‌ام را چون گذشته می‌روم سنگ بردوش:
سنگ ِ الفاظ
سنگ ِ قوافی،
تا زندانی بسازم و در آن محبوس بمانم:
زندان ِ دوست‌داشتن.
دوست‌داشتن ِ مردان
و زنان
دوست‌داشتن ِ نی‌لبک‌ها
سگ‌ها
و چوپانان
دوست‌داشتن ِ چشم‌به‌راهی،
و ضرب‌ْانگشت ِ بلور ِ باران
بر شیشه‌ی پنجره
دوست‌داشتن ِ کارخانه‌ها
مشت‌ها
تفنگ‌ها
دوست‌داشتن ِ نقشه‌ی یابو
با مدار ِ دنده‌هایش
با کوه‌های خاصره‌اش،
و شطِ تازیانه
با آب ِسُرخ‌اش
دوست‌داشتن ِ اشک ِ تو
بر گونه‌ی من
و سُرور ِ من
بر لبخند ِ تو
دوست‌داشتن ِ شوکه‌ها
گزنه‌ها و آویشن ِ وحشی،
و خون ِ سبز ِ کلروفیل
بر زخم ِ برگ ِ لگد شده
دوست‌داشتن ِ بلوغ ِ شهر
و عشق‌اش
دوست‌داشتن ِ سایه‌ی دیوار ِ تابستان
و زانوهای بی‌کاری
در بغل
دوست‌داشتن ِ جقه
وقتی که با آن غبار از کفش بسترند
و کلاه‌ْخود
وقتی که در آن دستمال بشویند
دوست‌داشتن ِ شالی‌زارها
پاها و
زالوها
دوست‌داشتن ِ پیر‌یِ سگ‌ها
و التماس ِ نگاه ِشان
و درگاه ِ دکه‌ی قصابان،
تیپا خوردن
و بر ساحل ِ دورافتاده‌ی استخوان
از عطش ِ گرسنه‌گی
مردن
دوست‌داشتن ِ غروب
با شنگرف ِ ابرهای‌اش،
و بوی رمه در کوچه‌های بید
دوست‌داشتن ِ کارگاه ِ قالی‌بافی
زمزمه‌ی خاموش ِ رنگ‌ها
تپش ِ خون ِ پشم در رگ‌های گره
و جان‌های نازنین ِ انگشت
که پامال می‌شوند
دوست‌داشتن ِ پاییز
با سرب‌ْرنگیِ آسمان‌اش
دوست‌داشتن ِ زنان ِ پیاده‌رو
خانه‌شان
عشق ِشان
شرم ِشان
دوست‌داشتن ِ کینه‌ها
دشنه‌ها
و فرداها
دوست‌داشتن ِ شتاب ِ بشکه‌های خالیِ تُندر
بر شیب ِ سنگ‌فرش ِ آسمان
دوست‌داشتن ِ بوی شور ِ آسمان ِ بندر
پرواز ِ اردک‌ها
فانوس ِ قایق‌ها
و بلور ِ سبزرنگ ِ موج
با چشمان ِ شب‌ْچراغ‌اش
دوست‌داشتن ِ درو
و داس‌های زمزمه
دوست‌داشتن ِ فریادهای دیگر
دوست‌داشتن ِ لاشه‌ی گوسفند
بر قناره‌ی مردک ِ گوشت‌فروش
که بی‌خریدار می‌ماند
می‌گندد
می‌پوسد
دوست‌داشتن ِ قرمزیِ ماهی‌ها
در حوض ِ کاشی
دوست‌داشتن ِ شتاب
و تاءمل
دوست‌داشتن ِ مردم
که می‌میرند
آب می‌شوند
و در خاک ِ خشک ِ بی‌روح
دسته‌دسته
گروه‌گروه
انبوه‌انبوه
فرومی‌روند
فرومی‌روند و
فرو
می‌روند
دوست‌داشتن ِ سکوت و زمزمه و فریاد
دوست‌داشتن ِ زندان ِ شعر
با زنجیرهای گران‌اش:
ــ زنجیر ِ الفاظ
زنجیر ِ قوافی...
و من همچنان می‌روم:
در زندانی که با خویش
در زنجیری که با پای
در شتابی که با چشم
در یقینی که با فتح ِ من می‌رود دوش‌بادوش
از غنچه‌ی لبخند ِ تصویر ِ کودنی که بر دیوار ِ دیروز
تا شکوفه‌ی سُرخ ِ یک پیراهن
بر بوته‌ی یک اعدام:
تا فردا!
چنین‌ام من:
قلعه‌نشین ِ حماسه‌های پُر از تکبر
سم‌ْضربه‌ی پُرغرور ِ اسب ِ وحشیِ خشم
بر سنگ‌فرش‌ِکوچه‌ی تقدیر
کلمه‌ی وزشی
در توفان ِ سرود ِ بزرگ ِ یک تاریخ
محبوسی
در زندان ِ یک کینه
برقی
در دشنه‌ی یک انتقام
و شکوفه‌ی سُرخ ِ پیراهنی
در کنار ِ راه ِ فردای برده‌گان ِ امروز.
احمد شاملو
آخیش
رسیدیم
سلام
لذت بخش بود
سبز باشی
گذشت زمان بر آنها که منتظر می مانند بسیار کند
بر آنها که می هراسند بسیار تند
بر آنها که زانوی غم بغل می گیرند بسیار طولانی
و بر آنها که به سر خوشی می گذرانند بسیار طولانی است
اما ، بر آنها که عشق می ورزند زمان را آغاز و پایانی نیست
وبلاگ زیبایی دارید
موفق باشید
سلام
آقا من در زمینه ی دکتر شریعتی کار می کنم اگه قابل دونستی برا تبادل لینک برام نظر بذار.