غروب

درختی پیر 

شکسته خشک تنها گم  

نشسته در سکوت وهمنک دشت  

نگاهش دور 

فسرده در غروب مرده دلگیر

و هنگامی که بر می گشت 

کلاغی خسته سوی آشیان خویش

غم آور بر سر آن شاخه های خشک 

فروغ واپسین خنده خورشید 

شد خاموش

هوشنگ ابتهاج