شبگیر

مرغی از اقصای ظلمت پر گرفت

شب , چرائی گفت و خواب از سر گرفت .

مرغ , وائی کرد , پر بگشود و بست

راه شب نشناخت در ظلمت نشست .

من همان مرغم , به ظلمت باژگون , نغمه اش وای , آبخوردش جوی خون .

دانه اش در دام تزویر فلک , لانه بر گهواره جنبان شک .

لانه می جنبد وز او ارکان مرغ , ژیغ ژیغش می خراشد جان مرغ .

ای خدا !

گر شک نبودی در میان کی چنین تاریک بود این خاندان ؟

گرنه تن زندان تردید آمدی , شب پر از فانوس خورشید آمدی .

من همان مرغم که وای آواز او , سوز مایوسان همه از ساز او

او ز شب در وای و شب دلشاد از اوست

شب , خوش از مرغی که در فریاد اوست , گاه بالی  می زند در قعر آن

                                                                  گاه وائی می کشد از سوز جان .

خود اگر شب سرخوش از وایش نبود , لاجرم این بند بر پایش نبود .

وای گر تابد به زندانبان  ریش , آفتاب عشقی از محبوس خویش !

من همان مرغم , نه افزونم نه کم .

قایقی سرکشته بر دریای غم :

گر امیدم پیش راند یک نفس , روح دریایم کشاند باز پس .

کر امیدم وانهد با خویش تن , مدفن دریای بی پایان و , من !

ور نه خود بازم نهد دریای پیر گو بیا ,

                                                       امید ! پاروئی بگیر !  

خود نه ا امید رستم نی ز غم  ,

                                          وین میان خوش دست و پائی می زنم .

من همان مرغ که پر بگشود و بست , ره ز شب نشناخت , در ظلمت نشست .

نه غم جان است و نه پروای نام , می زند وائی به ظلمت , والسلام .