سرود گل

با همین دیدگان اشک آلود  

از همین روزن گشوده به دود 

 
به پرستو به گل به سبزه درود 

 
به شکوفه به صبحدم به نسیم 

 
به بهاری که میرسد از راه  

چند روز دگر به ساز و سرود 

 
ما که دلهایمان زمستان است 

 
ما که خورشیدمان نمی خندد 

 
ما که باغ و بهارمان پژمرد  

ما که پای امیدمان فرسود  

ما که در پیش چشم مان رقصید  

این همه دود زیر چرخ کبود  

سر راه شکوفه های بهار 
 

گریه سر می دهیم با دل شاد 

 
گریه شوق با تمام وجود 
 

سالها می رود که از این دشت 
 

بوی گل یا پرنده ای نگذشت  

ماه دیگر دریچه ای نگشود  

مهر دیگر تبسمی ننمود 
 

اهرمن میگذشت و هر قدمش 
 

نیز به هول و مرگ و وحشت بود  

بانگ مهمیزهای آتش ریز  

رقص شمشیر های خون آلود  

اژدها میگذشت و نعره زنان  

خشم و قهر و عتاب می فرمود  

وز نفس های تند زهرآگین 
 

باد همرنگ شعله برمیخاست 
 

دود بر روی دود می افزود 
 

هرگز از یاد دشتبان نرود  

آنچه را اژدها فکند و ربود  

اشک در چشم برگها نگذاشت  

 مرگ نیلوفران ساحل رود  

دشمنی کرد با جهان پیوند 
 

دوستی گفت با زمین بدرود 
 

شاید ای خستگان وحشت دشت 
 

 شاید ای ماندگان ظلمت شب 
 

در بهاری که میرسد از راه  

گل خورشید آرزوهامان  

سر زد از لای ابرهای حسود 

شاید کنون کبوتران امید  

بال در بال آمدند فرود  

پیش پای سحر بیفشان گل 
 

سر راه صبا بسوزان عود 
 

به پرستو به گل به سبزه درود... 

فریدون مشیری

غزلی در اوج

نبود خیال تو همزبان با من  

             که باز جادوی آن بوی خوش طلوع تو را  

                              در آشیانه خاموش من بشارت داد  

        زلال عطر تو پیچید در فضای اتاق  

                     جهان و جان را در بوی گل شناور کرد  

        در آستانه در 
 

               به روح باران می ماندی 
 

                                   ای طراوت محض  

                      شکوه رحمت مطلق ز چهره ات می تافت . 

        به خنده گفتی : تنها نبینمت 
 

                       گفتم : غم تو مانده و شب های بی کران با من ؟ 

        ستاره ای ناگاه  

                   تمام شب را یک لحظه نور باران کرد  

                                و در سیاهی سیال آسمان گم شد  

        توخیره ماندی بر این طلوع نافرجام  

                         هزار پرسش در چشم روشن تو شکفت 
 

         به طعنه گفتم 
 

                  در این غروب رازی هست 
 

                         به جرم آنکه نگاه تو برنداشته ام  

                                        ستاره ها ننشینند مهربان با من  

            نشستی آنگه شیرین و مهربان گفتی  

                                                   چرا زمین بخیل  

                                                                  نمی تواند دید 
 

 تو را گذشته یکروز آسمان با من ؟ 

                     چه لحظه ها که در آن حالت غریب گذشت 

 
                     همه درخشش خورشید بود و بخشش ماه  

                                               همه تلالو رنگین کمان ترنم جان  

                                                      همه ترانه و پرواز و مستی و آواز 

 
        به هر نفس دلم از سینه بانگ بر می داشت  

                             که : ای کبوتر وحشی بمان , بمان با من 
 

       ستاره بود که از آسمان فرو می ریخت 
 

                            شکوفه بود که از شاخه ها رها می شد 

 
       بنفشه بود که از سنگ ها بیرون میزد 
 

                            سپیده بود که از برج صبح می تابید 
 

 زلال عطر تو بود  

             تو رفته بودی و شب رفته بود و من غمگین  

     در آسمان سحر  

                به جاودانگی آب و خاک و آتش و باد 
 

      نگاه می کردم  

             نسیم شاخه بی برگ و خشک پیچک را 
 

           به روی پنجره افکنده بود از دیوار 

 
                         که بی تو ساز کند قصه خزان با من 

 
        نه آسمان نه درختان نه شب نه پنجره  

        آه کسی نمی دانست 

 
                     که خون و آتش عشق 
 

                                گل همیشه بهاری است  

                                                        جاودان با من ... 

فریدون مشیری 

دریای نگاه

به چشمان پریرویان این شهر

به صد امید می بستم نگاهی

مگر یک تن از این ناآشنایان

مرا بخشد به شهر عشق راهی

به هر چشمی به امیدی که این اوست

نگاه بی قرارم خیره می ماند

یکی هم، زینهمه نازآفرینان

امیدم را به چشمانم نمی خواند

غریبی بودم و گم کرده راهی

مرا با خود به هر سویی کشاندند

شنیدم بارها از رهگذاران

که زیر لب مرا دیوانه خواندند

ولی من، چشم امیدم نمی خفت

که مرغی آشیان گم کرده بودم

زهر بام و دری سر می کشیدم

به هر بوم و بری پر می گشودم

امید خسته ام از پای ننشست

نگاه تشنه ام در جستجو بود

در آن هنگامه ی دیدار و پرهیز

رسیدم عاقبت آن جا که او بود

دو تنها و دو سرگردان، دو بی کس

ز خود بیگانه، از هستی رمیده

از این بی درد مردم، رو نهفته

شرنگ ناامیدی ها چشیده

دل از بی همزبانی ها فسرده

تن از نامهربانی ها فسرده

ز حسرت پای در دامن کشیده

به خلوت، سر به زیر بال برده

به خلوت، سر به زیر بال برده

دو تنها و دو سرگردان، دو بی کس

به خلوتگاه جان، با هم نشستند

زبان بی زبانی را گشودند

سکوت جاودانی را شکستند

مپرسید، ای سبکباران! مپرسید

که این دیوانه ی از خود به در کیست؟

چه گویم! از که گویم! با که گویم!

که این دیوانه را از خود خبر نیست

به آن لب تشنه می مانم که ناگاه

به دریایی درافتد بیکرانه

لبی، از قطره آبی تر نکرده

خورد از موج وحشی تازیانه

مپرسید، ای سبکباران مپرسید

مرا با عشق او تنها گذارید

غریق لطف آن دریا نگاهم

مرا تنها به این دریا سپارید

فریدون مشیری

دروازه طلایی

در کوره راه گمشده ی سنگلاخ عمر

مردی نفس زنان تن خود می کشد به راه

خورشید و ماه، روز و شب از چهره ی زمان

همچون دو دیده، خیره به این مرد بی پناه

ای بس به سنگ آمده آن پای پر ز داغ

ای بس به سرفتاده در آغوش سنگ ها

چاه گذشته، بسته بر او راه بازگشت

خو کرده با سکوت سیاه درنگ ها

حیران نشسته در دل شب های بی سحر!

گریان دویده در پی فردای بی امید

کام از عطش گداخته آبش ز سر گذشت

عمرش به سر نیامده جانش به لب رسید

سوسوزنان، ستاره ی کوری ز بام عشق

در آسمان بخت سیاهش دمید و مرد

وین خسته را به ظلمت آن راه ناشناس

تنها به دست تیرگی جاودان سپرد

این رهگذر منم، که با همه عمر با امید

رفتم به بام دهر برآیم، به صد غرور

اما چه سود زین همه کوشش که دست مرگ

خوش می کشد مرا به سراشیب تنگ گور

ای رهنورد خسته، چه نالی ز سرنوشت؟

دیگر تو را به منزل راحت رسانده است

دروازه طلایی آن را نگاه کن!

تا شهر مرگ، راه درازی نمانده است

سه آفتاب

آئینه بود آب . 

از بیکران دریا خورشید می دمید .

زیبای من شکوه شکفتن را

در آسمان و آینه می دید .

اینک :

           سه آفتاب