سایه گیسو

ای مشک ، سوده گیسوی آن سیمگون تنی ؟ 

                           یا خرمن عنبری یا بار سوسنی ؟ 

سون نه ای که بر سر خورشید افسری 

 
       گیسو نه ای که بر تن گلبرگ جوشنی  

              زنجیر حلقه حلقه آن فتنه گستری
 

                  شمشاد سایه گستر آن تازه گلشنی 
 

       بستی به شب ره من مانا که شبروی 
 

               بردی ز ره دل من مانا که ره زنی  

                    گه در پناه عارض آن مشتری رخی 
 

                 گه در کنار ساعد آن پرنیان تنی 
 

       گر ماه و زهره شب به جهان سایه افکنند 
 

تو روز و شب به زهره و مه سایه افکنی 

 
دلخواه و دلفریبی دلبند و دلبری 
 

پرتاب و پر شکنجی پر مکر و پر فنی  

        دامی تو یا کمند ؟  

                           ندانم براستی 
 

         دانم همی که آفت جان و دل منی 
 

                             از فتنه ات سیاه بود صبح روشنم 
 

ای تیره شب که فتنه بر آن ماه روشنی  

                           همرنگ روزگار منی ای سیاه فام  

 مانند روزگار مرا نیز دشمنی  

              ای خرمن بنفشه و ای توده عبیر  

                     ما را به جان گدازی چون برق خرمنی
 

        ابر سیه نه ای ز چه پوشی عذار ماه ؟
 

                       دست رهی نه ای ز چه او را بگردنی ؟ 

رهی معیری

سوگند

لاله رویی بر گل سرخی نگاشت

کز سیه چشمان نگیرم دلبری 

از لب من کس نیابد بوسه ای

وز کف من کس ننوشد ساغری

تا نیفتد پایش اندر بند ها

یاد کرد آن تازه گل سوگند ها 

ناگهان باد صبا دامن کشان

سوی سرو و لاله شمشاد رفت

فارغ از پیمان نگشته نازنین 

کز نسیمی برگ گل بر باد رفت

خنده زد گل بر رخ دلبند او

کآن چنان بر باد شد سوگند او

<<رهی معیری>>