هملت

بودن  

     یا نبودن... 

             بحث در این نیست  

                          وسوسه این است. 

شراب ِ زهر آلوده به جام و 

           شمشیر به زهر آب دیده در کف دشمن 

همه چیزی 

           از پیش روشن است و حساب شده 

و پرده در لحظه معلوم فرو خواهد افتاد. 

پدرم مگر به باغ جسمانی خفته بود 

         که نقش من میراث اعتماد فریبکار اوست 

وبستر فریب او کامگاه عمویم! 

 من این همه را 

      به ناگهان دریافتم، 

                     با نیم نگاهی 

                             از سر اتفاق 

                             به نظاره گان تماشا

اگر اعتماد
 

   چون شیطانی دیگر 

               این قابیل دیگر را 

                      به جتسمانی دیگر 

به بی خبری لا لا نگفته بود، 

                                    خدا را  

                                       خدا را ! 

 چه فریبی اما، 

              چه فریبی! 

که آنکه از پس پرده نیمرنگ ظلمت به تماشا نشسته 

از تمامی فاجعه آگاه است 

وغمنامه مرا پیشاپیش حرف به حرف 

                                       باز می شناسد  

در پس پرده نیمرنگ تاریکی چشمها 

    نظاره درد مرا 

              سکه ها از سیم و زر پرداخته اند. 

تا از طرح آزاد ِ گریستن 

       در اختلال صدا و تنفس آن کس 

                                     که متظاهرانه 

                           در حقیقت به تردید می نگرد
 

                                                 لذتی به کف آرند. 

از اینان مدد از چه خواهم، که سرانجام 

مرا و عموی مرا به تساوی 

     در برابر خویش به کرنش می خوانند 

هرچند رنج ِمن ایشان را ندا در داده باشد که دیگر 

کلادیوس نه نام عــّم 

          که مفهومی است عام. 

  وپرده... 

        در لحظه مختوم... 

با این همه 

از آن زمان که حقیقت 

چون روح ِ سرگردان ِ بی آرامی بر من آشکاره شد 

و گندِ جهان چون دود مشعلی در صحنه دروغین 

  منخرین مرا آزرد، 

           بحثی نه که وسوسه ئی است این: 

                     بودن
 

                            یا 

                              نبودن . . .  

شاملو