سوگند

گرانبار شد ، گوشم از پند ها 

 
برآنم ، که تا بُگسلم بَندها
 

هر آن دل ، که شد بسته ی دام ِ عشق  

رهایی نیابد به ترفندها 

پرستنده ام بر تو ، ای خانه سوز 

کجا ترسم ، از شرم ِ پیوند ها 

 
ز تنهاییم ، باغ ِ دل تیره بود  

تو جانش دمیده به لبخند ها  

کنون ، چامه گویم بران روی و موی 

 
در آغوش ِ هر چامه ، گل قندها 

 
به افسون ِ آن چشم ِ مستت که هست  

مرا تکیه پروردِ سوگندها 

که از شور ِ مهرت ، چنان سرخوشم  

که بر کام ِ دل ، آرزومندها  

مرا بندگی بین و در سایه گیر  

که شرط است ، لطف از خداوندها 
 

تو نور ِ دلی ، ای فروزنده بخت 

 
که بازت نجویم همانند ها 

 
خوش آندم ، که افشانمت جان به پای  

چو بر گونه ی آذر ، اسپند ها  

فریدون توللی